Адышлі ў вечнасць: памятныя постаці Касцёла і рэлігій
Аляксандр Амяльчэня - Vatican News
Нямецкі кардынал Паўль Ёзэф Кордэс, які памёр 15 сакавіка 2024 года, быў адным з найбольш уплывовых дзеячаў Касцёла ў Еўропе. Як старшыня Папскай рады Cor Unum ён каардынаваў дабрачынную дзейнасць Касцёла па ўсім свеце.
Асаблівую ўвагу прыцягнула смерць кардынала Пэдра Рубіяна Саэнса з Калумбіі, які быў вядомы сваёй працай па дасягненні міру ў краіне, якая дзесяцігоддзямі пакутавала ад грамадзянскага канфлікту.
У ліпені 2024 года свет развітаўся з Дамэніка Крэшэнціна Марыноці, капуцынам-місіянерам, які амаль усё сваё жыццё прысвяціў служэнню ў Эфіопіі. У 97-гадовым узросце ён заставаўся адным з найстарэйшых актыўных місіянераў Касцёла.
Сярод найбольш драматычных падзей года – заўчасная смерць біскупа Марціна Джэймса Чэмберса з Шатландыі, які памёр у красавіку, не паспеўшы прыняць біскупскую сакру. Яго прызначэнне на пасаду біскупа Данкелда разглядалася як важны крок у абнаўленні мясцовага Касцёла.
Асаблівае месца ў гісторыі года займае смерць Ніёле Садунайце, літоўскай манахіні, якая стала сімвалам супраціву савецкаму рэжыму. Яе жыццё было прыкладам непахіснай веры і адвагі: яна тайна несла сваё манаскае пакліканне, перажыла зняволенне і стала адной з рэдактарак падпольнай Хронікі Каталіцкага Касцёла ў Літве.
Вялікай стратай для тэалагічнай думкі стала смерць нямецкага святара Герхарда Лофінка, аўтара шматлікіх кніг па біблеістыцы. Яго працы істотна паўплывалі на развіццё біблійных даследаванняў ва Усходняй Еўропе.
Значнай падзеяй для міжрэлігійнага дыялогу стала смерць Фетхулы Гюлена, турэцкага ісламскага мысліцеля. Яго сустрэчы з Янам Паўлам II і Патрыярхам Барталамеем спрыялі збліжэнню паміж рэлігіямі. Жывучы ў выгнанні ў ЗША, ён працягваў прапаведаваць ідэі міру і ўзаемаразумення.
Каталіцкі свет быў глыбока ўражаны смерцю Густава Гуцьерэса, аднаго з заснавальнікаў тэалогіі вызвалення. Яго шлях ад медыцыны да святарства, а потым да дамініканскага ордэна адлюстроўвае складаныя пошукі сацыяльнай справядлівасці ў Лацінскай Амерыцы.
Сярод праваслаўных іерархаў найбольш значнай стратай стала смерць балгарскага Патрыярха Неафіта, які кіраваў Царквой у складаны перыяд грамадскай трансфармацыі. Яго намаганні па захаванні адзінства Царквы і развіцці адукацыі духавенства пакінулі глыбокі след у гісторыі балгарскага праваслаўя.
Асаблівую старонку ў гісторыі года складае смерць японскай містычкі Агнэс Кацука Сасагавы. Яе гісторыя навяртання з будызму ў каталіцтва, цудоўнае аздараўленне і містычныя перажыванні ў Акіце сталі прыкладам дзеяння Божай ласкі ў японскай культуры.
Годам развітання з выбітнымі свецкімі католікамі стала смерць Этэл Кенэдзі і Боба Ньюхарта. Этэл, якая страціла мужа ў выніку замаху, здолела выхаваць вялікую сям'ю ў духу каталіцкай веры. Ньюхарт жа паказаў, як можна спалучаць прафесійны поспех у Галівудзе з верным служэннем Касцёлу.
