Сінадальны шлях і тэалогія вызвалення

Незадоўга пасля Другога Ватыканскага Сабора, у 1968 годзе адбылася канферэнцыя Рады біскупаў Лацінскай Амерыкі ў Медэліне (Калумбія), падчас якой з’явіўся пастулат выступіць у абарону бедных і абяздоленых. Неўзабаве гэты пастулат наклаўся на прапанову некаторых тэолагаў і святароў, каб хрысціянскую дактрыну спалучыць з марксісцкім вучэннем аб класавай барацьбе. У чым павінна было палягаць гэта спалучэнне?

Па-першае, прапанавалася ператварыць тэалогію ў грамадска-палітычную ідэалогію. Айцец Хуан Луіс Сэгунда, езуіт, адзін з галоўных тэарэтыкаў гэтага напрамку, казаў наўпрост: “Вера без ідэалогіі мёртвая”. Без ідэалогіі, казаў ён, вера не можа быць уключана ў гісторыю, і таму цалкам непрактычная.

Па-другое, прапанавалася сацыялагічнае пераасэнсаванне хрысціянскіх догмаў. Асноўныя хрысціянскія догмы павінны былі быць прадстаўлены такім чынам, каб іх сувязь з сацыяльна-палітычным вызваленнем была відавочнай. Напрыклад, вучэнне аб Святой Тройцы некаторыя прадстаўлялі як тое, што “Бог ёсць грамадства”, а дакладней – “грамадства, за якое мы змагаемся”. У іншай кнізе Сэгунда пісаў, што сакрамэнты маюць сэнс у той ступені, у якой спрыяюць пабудове супольнасці. Напрыклад, сэнс святой Імшы павінен быў заключацца перш за ўсё ў выяўленні самаахвярнай адданасці справе рэвалюцыі, як тое было ў Карла Маркса.

У чым палягае праблемнасць такога падыходу, які стаў вядомы пад назвай тэалогіі вызвалення? Гэтаму пытанню прысвечаны адзін з выпускаў падкаста Эфата.