Цёмны бок “сексуальнага вызвалення”

Гэты выпуск падкаста Эфата прысвечаны таму, як выглядала справа змагання з педафіліяй у свецкіх інстытутах або асяроддзях у 1970-80-х гадах. На ўзроўні заканадаўства заўсёды існавала забарона сексуальных стасункаў дарослых з дзецьмі, але на практыцы многія з іх не прымяняліся, асабліва ў кантэксце ідэяў “сексуальнага вызвалення” і “разбурэння сексуальных табу”.

Аўтар падкрэслівае, што ў той час як Касцёл ніколі не падтрымліваў і не апраўдваў педафілію, хаця ўнутры яго і былі выпадкі выкарыстання дзяцей, свецкія левыя рухі прасоўвалі і апраўдвалі яе. І гэта не магло не адбівацца ў практычным вымярэнні. Бо кожны артыкул у падтрымку педафіліі, кожны подпіс пад петыцыяй у падтрымку асуджаных педафілаў (бо былі такія петыцыі), кожнае “акадэмічнае” даследаванне, скіраванае на нармалізацыю педафіліі (а такія “даследаванні” былі) – усё гэта было магутным сігналам для злачынцаў: вы – на добрай дарозе, навука і прагрэсіўныя сілы на вашым баку.

Важна памятаць, што ў гісторыі свецкіх інтэлектуальных традыцый быў даволі доўгі перыяд часу – прыблізна чвэрць стагоддзя – які характарызаваўся маральным апраўданнем педафіліі ў імя прагрэсу і вызвалення. І калі хтось сапраўды зацікаўлены вырашэннем гэтай праблемы ў будучым, то мусіць даць адпаведную ацэнку гэтым традыцыям.