Педафілія ў Касцёле. Дзве крайнасці

Многіх католікаў турбуе пытанне: як быць з выпадкамі педафіліі з боку духоўных асобаў, а таксама выпадкаў “замятання праблемы пад дыван”, нерэагавання на скаргі.

Аўтар падкаста вызначае два крайніх падыхода да гэтай тэмы. Першая крайнасць – “маральная паніка”, якая палягае ва ўяўленні, што ўвесь Касцёл уздоўж і ўпоперак прасякнуты педафіліяй – яўнай або схаванай. Праблема настолькі паўсюдная, што наўрад ці ёсць іншае выйсце, як толькі самаліквідацыя Касцёла як інстытуцыі. Другая крайнасць – “перавод стрэлак”. Гэта своеасаблівая стратэгія барацьбы за “добры імідж” Касцёла, якая палягае ў тым, што на любое данясенне аб сексуальных злачынствах у Касцёле рэагуецца агрэсіўна, пераводзячы ўвагу на выпадкі педафіліі па-за Касцёлам. Тыповым для гэтай другой рэакцыі ёсць цверджанне, што ўсе гэтыя размовы пра педафілію ў Касцёле – гэта спробы знішчыць Касцёл, што яны цалкам або ў большасці фальшывыя, і што трэба проста процідзейнічаць такім размовам.

Аўтар заклікае да адкрытасці (Эфата!), слухання ахвяр і прызнання ўсяго спектра праблемы. Ён жадае ўсім адвагі і духа праўды, адвагі прыняць праўду такую, якая яна ёсць, а таксама адвагі проціпастаўляцца хлусні.