Арыстоцель. Ідэальнае грамадства

Арыстоцель лічыў, што найлепшая форма кіравання павінна адпавядаць характару народа і яго патрэбам. Але каб выбраць, якая форма найбольш адпавядае народу, трэба адказаць на пытанне: якая асноўная задача дзяржавы? На думку Арыстоцеля, яна заключаецца не толькі ў тым, каб забяспечыць існаванне сваіх грамадзян, але і ў тым, каб стварыць умовы для іх добрага жыцця. Пад добрым жыццём Арыстоцель разумеў нешта большае, чым проста задавальненне матэрыяльных патрэб. Добрая жыццё — гэта жыццё, напоўненае сэнсам, цнотамі і шчасцем.

Шчасце паводле Арыстоцеля — гэта найвышэйшая мэта чалавечага жыцця, да якой усе імкнуцца. Не проста суб’ектыўнае пачуццё задавальнення, а стан душы, дасягнуты праз цнатлівае жыццё, гэта значыць жыццё, пражытае ў адпаведнасці з розумам. Развіваць цноты па Арыстоцелю – значыць жыць разумна, прымаючы правільныя рашэнні ў розных жыццёвых сітуацыях.

Арыстоцель папярэджвае, што чалавек без цнотаў становіцца істотай дзікай. Мы можам убачыць гэта ў нашым грамадстве, дзе акцэнт на матэрыяльныя каштоўнасці часта прыводзіць да маральнай дэградацыі. Пра важнасць цнотаў і іншыя ключавыя аспекты вучэння Арыстоцеля, такія як залатая сярэдзіна, уплыў асяроддзя, роля адукацыі і выхавання распавядае ксёндз Раман Суша.