Другое адвэнтавае казанне ў Ватыкане: час аднавіць давер
Аляксандр Амяльчэня - Vatican News
У сучасным свеце, дзе часта пераважае эгаізм і недавер, францішканін-капуцын прапанаваў глыбокае разважанне пра давер як фундаментальную аснову чалавечых адносін. Медытацыя мела месца 13 снежня 2024 года ў Зале Паўла VI у межах цыклу Брамы надзеі.
Сутнасць сапраўднага даверу
"Давер не з'яўляецца наіўным аптымізмам", - падкрэсліў прапаведнік. Гэта свядомы і мужны выбар, які нараджаецца з глыбокага разумення рэчаіснасці і падтрымлівае надзею нават у самыя цяжкія моманты жыцця.
Айцец Пазаліні патлумачыў, што давер – гэта фундаментальная якасць, якая падтрымлівае чалавечыя адносіны і дае сілы для пераадолення штодзённых выклікаў. Гэта тое, што дазваляе нам глядзець у будучыню з надзеяй і адкрытым сэрцам.
Ён падкрэсліў, што давер падобны да дажджу і снегу, якія не падаюць з неба без выніку – яны заўсёды пакідаюць след на зямлі. Гэтак жа і давер заўсёды прыносіць плён, нават калі спачатку здаецца, што ён не мае сэнсу. Менавіта давер вызваляе нас ад страху і дазваляе ўбачыць новыя магчымасці нават у самых складаных абставінах.
Тры постаці даверу
"Бог паважае нашу свабоду і радуецца, калі мы выкарыстоўваем яе, каб стаць падобнымі да Яго", - заўважыў айцец Пазаліні, разважаючы пра цара Ахаза, які, нягледзячы на сваю няверу, атрымаў прароцтва пра Эмануэля.
"Вера ў Бога непарыўна звязаная з увагай да бліжняга", - падкрэсліў прапаведнік, прыгадваючы рымскага сотніка, які праявіў не толькі веру, але і далікатнасць да Езуса.
"Сапраўдная справядлівасць заключаецца не ў тым, каб змяніць тое, што нам не падабаецца, а ў тым, каб змяніць саміх сябе", - адзначыў францішканін, прадстаўляючы святога Юзафа як узор чалавека, які прыняў Божы план.
Давер у сучасным свеце
У эпоху, калі назіраецца калектыўная схільнасць да эгаізму, папскі прапаведнік заклікаў да пошуку сапраўдных адносін, якія грунтуюцца на свабодным сэрцы. Ён падкрэсліў, што ў сучасным грамадстве існуе рызыка страціць здольнасць да сапраўднай увагі да іншага чалавека, што можа прывесці да лёгкага разрыву як духоўных сувязей, так і повязі любові.
Менавіта давер дазваляе ўбачыць дабро вакол нас і прыняць рэчаіснасць такой, якая яна ёсць, нават калі падаецца складанай і амаль адштурхоўваючай.
Заклік да дзеяння
Айцец Пазаліні заахвоціў у час Адвэнту прайсці праз браму даверу, следуючы прыкладу прарокаў, рымскага сотніка і святога Юзафа. Ён патлумачыў, што толькі скіроўваючы позірк да Бога і знаходзячы давер да Яго, да сябе і да іншых, мы зможам "убачыць дабро вакол нас".
Замест таго, каб шукаць справядлівасці, нам трэба навучыцца "падладжваць сваё сэрца", разумеючы, што нават самыя складаныя абставіны могуць стаць прасторай шчасця, бо менавіта там Бог выбраў быць з намі назаўсёды.
Такі падыход патрабуе не пасіўнай адмовы ад сваіх мар, а творчага пераасэнсавання іх у новым святле.
