«Քրիստոնեայ հաւատացեալը եւ քահանայական կոչումի խնդիրը» Հայր Գէորգ եպիս Ասատուրեան

Խօսելով քահանայութեան մասին Ս. Յովհաննէս Ոսկեբերան կը գրէ՝ « թէեւ քահանայական պաշտօնը հաստատուած է երկրի վրայ, սակայն եւ այնպէս ան կը համարուի երկնայիններուն հետ: Որովհետեւ ոչ մարդկային զօրութիւն, ոչ հրեշտակային ուժեր եւ ոչ ալ որեւէ այլ զօրութիւն մը հաստատեց այս առաքելութիւնը: Ո՞վ կրնայ համոզել մարդ արարածը նման պաշտօնի մը, որով ան կարենայ համարձակիլ երկնայիններուն հետ կանգնելու եւ 'Կեանք' բաշխելու մարդկութեան» ( Ս. Յովհաննէս Ոսկեբերան՝ Քահանայութեան Մասին):

Քահանայութեան կարգով Աստուած մարդուն տուաւ այնպիսի կոչում մը, որու հաւասարը չկայ երկրի եւ երկնքի մէջ: Հին կտակարանին մէջ կը կարդանք, որ ոչ ոք կրնար Աստուծոյ բնակած լերան մօտենալ եւ կամ դպչիլ եւ ողջ մնալ:

Քահանան սակայն ոչ միայն կը մօտենայ Աստուծոյ բնակարանին, այլեւ համարձակութիւնը ունի Քրիստոս իր մատներով բռնելու եւ զայն հաւատացեալներուն բաշխելու: Առանց քահանայութեան խորհուրդներ չկան. առանց խորհուրդներու եւ յատկապէս Ս. Պատարագի քրիստոնէութիւն չկայ: Այսքան կարեւոր է քահանայութեան դերը:

Ներկայիս սակայն կ'ապրինք կոչումներու տագնապ: Քահանաներու թիւը հետզհետէ կը նուազին աշխարհի մէջ:

Ահաւասիկ արդէն ամարը կամաց կամաց իր աւարտի կը մօտենայ եւ կրթական տարեշրջանը արեւը իր շողերը կը սկսի արձակելու: Ժամանակն է, որ քրիստոնեայ ծնողներ ինչպէս որ կը մտահոգուին իրենց զաւակներուն դպրոցական եւ կրթական կարիքներով, նմանապէս նկատի ունենան քահանայութեան կոչումը իրենց մտքերուն մէջ: Ոչ միայն իրենց զաւակներուն համար, այլ նաեւ ընդհանրապէս կոչումներ փնտռելու առաքելութիւնը իրենց ուսերուն վրայ առնեն: Եկեղեցին ինքն է խորհուրդները հայթայթողը, որոնց միջոցով մարդ արարածը դէպի փրկութիւն կ'առաջնորդուի: Կոչումներու խնդիրը ոչ միայն եկեղեցւոյ պարտականութիւնն է, այլեւ իւրաքանչիւր քրիստոնեային, որ կը գիտակցի խորհուրդներու կարեւորութեան:

Հետեւաբար աղօթենք եւ աշխատինք, որպէսզի Աստուած նոր կոչումներ յառաջացնէ եկեղեցւոյ մէջ: Ինչպէս Տէր Յիսուս ըսաւ՝ « Հունձքը շատ է, բայց մշակները քիչ: Աղօթեցէք հունձքի Տիրոջ, որպէսզի մշակներ հանէ գործելու համար Իր արտին մէջ»: