Ս. Յովհան Ոսկեբերանի տօնախմբութիւնը Պոլսոյ մէջ

Կիրակի 17 Նոյեմբեր 2024–ին, առաւօտեան ժամը 11-ին, մեծ շուքով տեղի ունեցաւ Ս. Յովհան Ոսկեբերան Հայրապետի տօնախմբութիւնը, Պոլսոյ Հայ Կաթողիկէ համանուն տաճարին մէջ, նախագահութեամբ՝ տեղւոյս Հ. Կ. Առաջնորդ՝ Հ. Վարդան Թ.Ծ.Վ. Գազանճեանի, մասնակցութեամբ՝ քահանայից, սարկաւագաց և դպրաց դասուն, ինչպէս նաեւ՝ համօրէն հաւատացեալներուն, որոնք եկած էին իրենց յարգանքի տուրքը մատուցանելու մեծանուն Հայրապետին, զոր Հ. Ղ. Ալիշանը կը կոչէ «Տիեզերաց վարդապետն» և «Խօսնակն Եկեղեցւոյ»:

Պոլսոյ Հ.Կ. Համայնքը ուրախութեան և ցնծութեան պահեր ապրեցաւ այդ օրը. նախ և առաջ մասնակցելով հանդիսաւոր սուրբ և անմահ Պատարագին, հայկական ծէսի ամբողջ շքեղութեամբ. ապա տեսնելով իր նորանշանակ Պատրիարքական Կառավարիչը, յանձին՝ Գերպծ. Հ. Վարդան Թ.Ծ.Վ. Գազանճեանին, ի ներկայութեան Պոլսահայ մեծ ու փոքր հաւատացեալներուն:

Կիրակնօրեայ աստուածային ծիսակատարումի շքեղութիւնը աննկարագրելի էր: Սուրբ տաճարին կոչնակները երկար հնչելէ ետք, Եկեղեցին իր Արարչին կ'ընծայէր՝ ինչ որ ունէր ամենէն աւելի հարուստը, ամէնէն աւելի գեղեցիկը, ամենէն աւելի ճշմարիտը, ամենէն աւելի բարին՝ որ է հայկական Պատարագը:

Գերապայծառ Առաջնորդը շատ նախանձախնդիր է հայ ծէսի պահպանումին՝ եկեղեցական զգեստաւորումէն սկսեալ ամէն բան կատարեալ էր: Առընթերակաները Հ. Մովսէս Վրդ. Տօնանեանն ու Տէր Յակոբ Սրկ. Մինասեանն էին: Մերթ ընդ մերթ, Խորանին մերձ կը թրթռար ձայնը՝ Տէր Յակոբին, այնքան համահունչ Կոմիտաս վարդապետի եղանակներուն: Հմուտ դպրապետի ղեկավարութեամբ՝ վերնատունէն կը հնչէր քառաձայն երգեցողութիւնը Կոմիտասեան խորախորհուրդ պատարագին, դղրդացնելով ամբողջ տաճարը:

Եկեղեցւոյ սպասաւորներու և Տիկնանց միութեան նախապատրաստութիւնները տօնական մթնոլորտ մը ստեղծած էին. եկեղեցին զարդարուած էր գերապանծ փառքով, պճնագեղ, գեղեցկագոյն սպասներով, դափնիներով և գոյնզգոյն ծաղիկներով, լաւագոյնս նշելու եկեղեցւոյ մեծագոյն տօնը:

Տեղին է յիշել թէ առ ի պատրաստութիւն՝ եկեղեցւոյ թանկարժէք իւղանկարները ամբողջովին վերանորոգուած էին Հայաստանէն Պոլիս ժամանող Գէորգ և Ռազմիկ վարպետներու ձեռքով: Նոր փայլք ստացած էր, ի մասնաւորի Աւագ Խորանի Ս. Յովհան Ոսկեբերանի խոշոր պատկերը:

Այնուհետեւ, դպրաց դասի բարձր կատարումով՝ կեանք առին հայ եկեղեցւոյ հոգեթով մեղեդիներն ու շարականները, բազմաձայն և քաղցրալուր, հրաւիրելով սուրբ Հայրապետին օրհնութիւնները բոլոր ներկաներուն վրայ:

Այս առթիւ՝ յիշատակութեան արժանի է Գերապայծառ Հօր սրտառուչ քարոզին հետեւեալ հատուածը. «Այս տաճարը իր հիմնարկութեան օրէն նուիրուած է մեծանուն Հայրապետ՝ Ս. Յովհան Ոսկեբերանին:

Պոլսոյ մէջ սուրբ Հայրապետին անունը կրող ուրիշ տաճար չկայ, բացի՝ մեր Հայ Կաթողիկէ եկեղեցիէն և Հայ Առաքելականներուն:

Ինչո՞ւ արդեօք. Նախ և առաջ, սուրբ Յովհան իր գերբնական կոչումով՝ վաղեմի Կ.Պոլսոյ մայրաքաղաքի մայր տաճարին մէջ, իր սքանչելի լեզուն կը թրթռացնէր ոսկեղենիկ յորդորներով, այնքա՛ն խորախո՛ր զգացումներով, այնքա՛ն բարձրաբարձր իմացականութեամբ, որ դարերու հոլովոյթը չի կրցան լռեցնել:

Առաւե՛լ, Ս. Յովհան հրաշալի հայրապետը այնքան պատուեր է Հայութիւնը, սիրած է մեր ազգը, զարդարած է մեր դպրութիւնը, և լուսաւորած է Հայաստանեայց եկեղեցին՝ յետ իր յունականին, քրիստոնէութեան առաջին գիրք՝ Պատարագամատոյցի անմահ և անմոռաց յիշատակով, որուն միջոցաւ աստուածային գերահրաշ խորհուրդն կը կատարուի մեր մէջ մինչեւ այսօր:

Անտարակոյս, մեր նախնեաց Ս. Հայրերու վաստակն ալ կայ այդ սրբազան մատեանին մէջ, սակայն աղօթքներու մեծագոյն մասն Ոսկեբերանի աստուածեռանդն սրտէն բղխած է:

Ահա, անոր պատկառելի նկարը որ զետեղուած է տաճարիս փառահեղ խորանին վրայ, հարիւրամեակներ շարունակ կը հսկէ մեր վրայ իր քաղցր և վճիտ նայուածքով, կ'օրհնէ զմեզ իր սուրբ խաչով, և տակաւին պիտի հսկէ մեր վրայ հայրապետական և հովուական գաւազանը իր ձեռին, կարծես պահապան կանգնելով մեզի ամէն տեսակ պատուհասներուն դիմաց:

Հ. Ղ. Ալիշան մեծապէս արժեւորելով Եկեղեցւոյ խօսնակը՝ այս պերճախօս գովքը գրած է. «Մեծդ Ոսկեբերան, քո սիրովդ՝ ոչ յագենան տիեզերաց ազինք»:

Յաւարտ սուրբ և անմահ Պատարագին՝ ճոխ հիւրասիրութիւն մը տեղի ունեցաւ եկեղեցւոյ կից գտնուող սրահի մը մէջ, ուր հաւատացեալ ժողովուրդը շրջապատուած իր նորանշանակ Առաջնորդով և կղերական դասով հաճելի պահեր անցուց, զրուցելով միասին և վայելելով համաթամ ուտելիքներն ու խմիչքները, որմէ ետք՝ ամէնքը մեկնեցան, տանելով իրենց հետ սուրբ Յովհան Ոսկեբերանի օրհնութիւնն ու տօնական օրուայ քաղցր և անմոռանալի յիշատակները: