«Հոգեւոր Նորոգութեան Արգելքները» Հայր Գէորգ Եպիս Ասատուրեան

Քրիստոնեան նման է աճող եւ պտղաբերեր ծառի մը եւ ոչ թէ գետնի վրայ հաստատուած անկենդան ձողի մը: Եւ որպէս այդ, հաւատացեալին կեանքը պէտք է ըլլայ յարատեւ աճման ընթացք մը՝ աճիլ հաւատքով եւ հասուննալ առաքինութիւններու մէջ: Եւ առաքինութիւններու մէջ աճելու համար կարեւոր է ուղիղ հաւատք ունենալ: Մեր հաւատքը մեզ կը տարբերէ հերետիկոսութիւններէ եւ ոչ քրիստոնեաներէ:

Քրիստոնէական աճման նաեւ կարելի է ըսել նորոգութիւն՝ հոգեւոր նորոգութիւն: Մեծ պահոց ժամանակաշրջանը լաւագոյն առիթն է, որպէսզի կարենանք մեր առօրեայէն դուրս գալ եւ նորոգուիլ հասնելու համար «Քրիստոսի լման հասակին» (Եփս. 4:13):

Ս. Իրենեոս Լիոնացի (Irénée de Lyon130 – 202 ) կ'ըսէ՝ « Եթէ անձ մը աճի հաւատքի մէջ եւ ստանայ Ս. Հոգին, հետեւաբար պիտի տայ Ս. Հոգիին պատշաճ պտուղը եւ պիտի ըլլայ հոգեւոր մարդ: Սակայն, եթէ անտեսէ Ս. Հոգիին ներգործութիւնը եւ մնայ իր նախկին վիճակին մէջ եւ պիտի ըլլայ մարմնաւոր: Մարմնաւոր մարդը երբէք պիտի չկրնայ ժառանգել Աստուծոյ Արքայութիւնը» (Ընդդէմ Հերետիկոսաց 5:10,1):

Ի՞նչ են մեր աճման կամ նորոգութեան արգելքները:

1. Ինքնարդարացում: «Մարդու հոգիին ամենամեծ թշնամին ինքնարդարացման հոգինէ: Որովհետեւ ինքնարդարացումով մարդը իր անձին կը նայի փրկութեան համար» (Charles Spurgeon): « Ինքնարդարացումը Աստուծոյ օրէնքները նուաստացնել է, եւ մեր մեղքերը անվնաս նկատել»: Հետեւաբար՝ եթէ Աստուածոյ օրէնքները բացակայ են մեր կեանքերէն ներս, ինչպէ՞ս կարելի է աճիլ հաւատքի մէջ:

2. Փոքր Զիջումներ: Փոքր թուող մեղքերը մեր զգայարանքները կը տաղեն եւ կը թմրեցնեն, եւ մենք մեղքի հանդէպ անտարբեր կը դառնանք: Մեղքի մէջ ապրելով սխալի մէջ աճումը կը կատարենք եւ ոչ հաւատքի:

3. Ողորմածութեան Պակաս: Ներկայիս մարդիկ այնքան եսակեդրոն դարձած են, որ իրենց սրտերուն մէջ ողորմած ըլլալու առաքինութիւնը նուազած է: Արդեօք կ'ուրախանա՞նք ուրիշներու անկումով. Կարիքաւորին հանդէպ պէտք եղած գուրգուրանք կը ցուցնե՞նք. մեծերու հանդէպ սէ՞ր եւ փոքրերու հանդէպ հասկացողութիւն ունի՞նք: Ասոնք մեր հաւատքը քննելու չափանիշեր են:

4. Հպարտութիւն: «Հպարտութիւնը չի հասկանար, որ ան կը քալէ խաւարի մէջ: Եւ խաւարի մէջ ըլլալով, չի գիտեր իմաստութեան խորաթափանցութիւնը: Անոր համար ան իր պղտոր մտքերը ամէն ինչէն աւելի վեր կը դասէ: Մինչդեռ ան աւելի ցած եւ թոյլ է, քան որեւէ մէկը. եւ ան անկարող է սորվիլ Տիրոջ ճամբաները:»: (Ս. Իսահակ Ասորի):

5. Աշխարհի Սէրը: Ս. Յովհաննէս առաքեալը կ'ըսէ՝ « Մի՛ սիրէք աշխարհը, ոչ ալ ինչ որ աշխարհի մէջ է։ Եթէ մէկը աշխարհը կը սիրէ, անոր ներսիդին Հօրը սէրը չկայ» (Ա. Յովհ. 2:15-16): Եթէ աշխարհը սիրենք, ի զուր տեղ չէ, որ Աստուծոյ սէրը մեր սրտերէն կը պակսի:
Եթէ Ս. Մատթէաս աւետարանիչ տաղանդներու առակը կարդանք (Մտթ. 25:14-30), կը նկատենք որ ծառաներու տէրը շատ խիստ գտնուեցաւ իր տաղանդները չգործածող աշխատաւորին հանդէպ: Ծառան մերժելով աճեցնել իր տաղանդը, ոչ միայն իր անձին փրկութիւնը վտանգի տակ դրաւ, այլեւ արգելք եղաւ նաեւ որ ուրիշներ ալ օգտուին այդ տաղանդէն: Քրիստոնեայ հաւատացեալը իր անձին համար չապրիր միայն, այլ ուրիշներուն: Ըստ Քրիստոսի ուսուցումին, մեր փրկութիւնը կ'իրականանայ մեր բարեկամը սիրելով: Մերժել աճիլ կը նշանակէ, Աստուածային սիրոյ պատուիրանին հակառակ ըլլալ:
Այս պահեցողութեան օրհնեալ օրերը առիթ առնենք, որպէսզի 'հին մարդը' ետեւ ձգենք եւ աճինք Աստուծոյ նմանութեան մէջ: