Jan Paweł II: człowiek modlitwy, prawdziwy ojciec

„Jego zjednoczenie z Jezusem Chrystusem. On był zawsze zanurzony w modlitwie. Nawet tego ludzie nie wiedzieli, być może nie odbierali, ale doskonale wyczuwali. Jego modlitwa to był główny rys jego osobowości i to nie tylko wtedy, gdy został Papieżem. To właściwie było jego mocą w działalności duszpasterskiej, modlitwa – podkreśla kard. Dziwisz. Kto wie, czy nie zapamiętał słów kard. Sapiehy podczas wizytacji w Wadowicach. Karol Wojtyła witał wtedy meropolitę krakowskiego. Zrobił wrażenie na Sapiesze, ponieważ ten zapytał: «na jakie studia wybiera się ten młodzieniec», a proboszcz-katecheta odpowiedział, że na polonistykę. «Szkoda, powiedział kard. Sapieha, byłby z niego dobry ksiądz». Kto wie, czy to w nim nie tkwiło. Potem, gdy już zdecydował, że pójdzie w stronę kapłaństwa, na pewno wielki wpływ wywarł na niego brat Albert. To, że brat Albert zostawił malarstwo, sztukę i oddał się na służbę najbiedniejszym również wpłynęło na to, że Karol Wojtyła zostawił teatr, z którym był bardzo związany i poszedł w stronę kapłaństwa.“

„On był zawsze bliski każdego człowieka. Nikogo nie lekceważył. Zawsze odnosił się z troską i szacunkiem. Dotyczyło to poszczególnych ludzi, a także grup parafialnych oraz różnych wspólnot, ruchów i stowarzyszeń. Zawsze był bliski, a jak trzeba było to bronił, zwłaszcza w okresie komunizmu, zawsze kiedy człowiek albo duszpasterstwo było zagrożone – zauważa kard. Dziwisz. Zawsze był przy ludziach, przy tych grupach, żeby bronić. Przykładał dużą wagę do wizytacji, odwiedzał po domach chorych, rodziny wielodzietne. Był prawdziwym ojcem.“