Misjonarka salezjanka o sytuacji w Tigraj

„Nasza misja znajduje się w Atua. Prowadzona przez nas szkoła jest jedyną, która nie została zajęta przez uchodźców. Z tego względu staliśmy się punktem odniesienia dla ludności w zakresie zaspokojenia podstawowych potrzeb np. w wodę. Nasza misja zaopatrzona jest w studnie. W ten sposób zapewniamy miejscowej ludności bardzo dobrej jakości wodę. To jedno z działań, które podejmujemy na miejscu. Następnie prowadzony przez nas szpital to jedyna katolicka struktura, jaka pozostała w Atua. Jedyny szpital, który pracuje. Wszyscy pracownicy misji udali się, aby w nim pracować i pomagać. To struktura, która nie jest w pełni wykończona i wyposażona, ale stała się w tym momencie faktycznie szpitalem. Od listopada do dzisiaj urodziło się w nim ponad 1,5 tys. dzieci i przyjmowanych jest 300 pacjentów dziennie. Innym wyzwaniem, z którym musi się zmierzyć zgromadzenie z punktu widzenia ekonomicznego pozostaje personel. Od dwóch lat nie pracuje szkoła. Wszystkie subwencje i pomoc, które otrzymujemy na szkołę przekazaliśmy szpitalowi, a więc dla chorych oraz osób przybywających z wiosek. W tej trudnej sytuacji jesteśmy także wezwani do znalezienia rozwiązań, ponieważ nasi współpracownicy, którzy posiadają rodziny z dziećmi stoją wobec bardzo niepewnej przyszłości.“