Prof. Sorrel: kongresy eucharystyczne, wiara w dobie kryzysu

„Z ideą kongresów wyszła młoda Francuska Emilie Tamisier. Były to lata 70-te XIX w. Francja zmagała się z kryzysem po wojnie z Niemcami, a w szerszej perspektywie również z następstwami rewolucji francuskiej. Zdaniem Emilie Tamisier kongres miał odnowić kult eucharystyczny, aby ocalić społeczeństwo, uwolnić go od negatywnego dziedzictwa rewolucji. Pierwszy miał miejsce w 1881 r. w Lille. Katolicy w północnej Francji byli wówczas bardzo dynamiczni. Przez pierwszych dwadzieścia lat były to kongresy przede wszystkim francuskie, belgijskie i szwajcarskie. W pełni międzynarodowego charakteru nabierają dopiero na początku XX w. Odbywają się w najważniejszych stolicach, niekoniecznie katolickich, czego przykładem jest Londyn. Nie były to jednak pierwsze masowe zgromadzenia katolików, bo wcześniej istniały już pielgrzymki. Ale kongres wprowadzał nową, bardziej nowoczesną, a zarazem bardziej walczącą formę zgromadzeń. Od samego początku jednym z jego celów było wyjście na ulicę, pokazanie się na zewnątrz, i to pomimo prześladowań czy napięć w relacjach ze społeczeństwem. To właśnie pośród kongresów eucharystycznych rozwijała się i była dyskutowana teza o społecznym królowaniu Chrystusa, która doprowadziła do ogłoszenia przez Piusa XI święta Chrystusa Króla.“