Elżbietanka wraca na Ukrainę: tam jest moje miejsce; wiem, że mogę nie wrócić

„Zbiórka humanitarna wyszła spontanicznie. Znajomi rzucili pomysł, żebyśmy zapakowali moje auto po brzegi, bo ja postanowiłam, że jednak trzeba wrócić i jak najwięcej rzeczy zabrać, tych bardzo potrzebnych. W międzyczasie skontaktowała się ze mną znajoma, która pracuje w policji w Odessie i prosiła mnie o różne rzeczy przede wszystkim medykamenty, których oni nie mają: gazy, opatrunki – mówi papieskiej rozgłośni siostra Jonasza. – Mnóstwo życzliwości doświadczam. Do zbiórki dołączyła się moja rodzinna parafia, w której obecnie przebywam. Ludzie przynoszą najróżniejsze rzeczy, dostałam nawet kanistry z benzyną na drogę. Wartość tego ładunku jest nieoceniona. Będziemy też pakować torby na dach. Ufam, że uda mi się bezpiecznie dotrzeć, zwłaszcza, że wiem, po co tam jadę i czeka na mnie moja współsiostra, która została zupełnie sama w domu. Wyczuwam w jej głosie ogromny strach, są i łzy. Wiem, że naprawdę mocno trzyma ją to, że powiedziałam, iż nie zostawię jej samej. Jest mi trudno o tym mówić, bo jest to wyjątkowa sytuacja i zdaję sobie sprawę, że jak pojadę, to mogę nie wrócić.“

„Tam jest teraz moje życie, mój dom, moja wspólnota, która jest moją rodziną. Jesteśmy tam tylko we dwie, mamy tylko siebie i naszych parafian. W tej chwili zabrakło nam kapłana. Siostra Anna przyjmuje ludzi u nas w klasztorze. Przychodzą się modlić, organizuje adoracje. Cały czas jesteśmy w kontakcie, staram się podtrzymywać ją na duchu, żeby psychicznie też nie wysiadła w tej sytuacji. Przez pierwsze dni było słychać u nas w domu wybuchy, kiedy ostrzeliwano bazę wojskową pod Odessą. Siostra Anna też mówi, że coraz więcej ludzi głodnych przychodzi do nas do domu. Przyszła też kobieta w ósmym miesiącu ciąży z małym chłopczykiem za rękę i pytała, czy mamy w klasztorze piwnice. Niestety nie mamy piwnicy. Jest to takie miasto, w którym nie ma ani schronu, ani piwnic w domach. Jest bardzo trudno. Ja jestem całym sercem tam i nie umiem spokojnie siedzieć w Polsce i myśleć o tym wszystkim. Trudno o tym mówić, bo to jest po prostu niewyobrażalne, co się dzieje. Zaczynają się ruchy wojsk w stronę Odessy. Zaczyna się robić niespokojnie, dlatego muszę tam dotrzeć jak najszybciej, zanim się to wszystko zacznie, bo mogą być potem drogi zupełnie nieprzejezdne. Będę jechać sama. Ufam, że Pan Bóg bezpiecznie mnie poprowadzi. Moim ulubionym świętym jest Święty Michał Archanioł, który jest patronem policji, która mi pomaga; który jest również patronem Ukrainy. Uważam, że to nie przypadek, że tam jestem, że tam służę i że tam zostałam posłana. Wiem, że on mnie pilnuje i że naprawdę mi we wszystkim pomaga.“