Prowincjał włoskich jezuitów podsumowuje Rok Ignacjański

„Powiedziałbym, że niezbędną rzeczą jest odwrócenie perspektywy. Nie wyobrażajmy sobie, co jest prawdą częściowo, że ci, którzy wierzą, przybywając do miejsca, gdzie nie było Kościoła, przynoszą to, czego w ogóle tam nie było. Musimy nauczyć się patrzeć na Boga już działającego tam, gdzie przybywamy, na to, co już zostało zrobione przez Niego w tej sytuacji. W tym sensie, kultury - jak je przedstawia Papież Franciszek w Evangelii gaudium - są właśnie tym: sposobem życia w konkretnej rzeczywistości terytorialnej, z całym bogactwem odniesień, zwyczajów, sposobów radzenia sobie z rzeczywistością, interpretowania tego, co się dzieje... Tego wszystkiego nie należy wyrzucać na śmietnik tylko dlatego, że być może nie jest rozumiane po chrześcijańsku. Tak więc spojrzenie wiary inkulturowanej to spojrzenie wiary, która zadaje sobie pytanie: jakie są nasiona, które już zostały tu zasiane i przyniosły owoce? I, opierając się na tym, przemieniać to, co jeszcze wymaga nawrócenia. Nie trzeba więc jednoznacznie nakłaniać do przyjęcia wiary, trzeba raczej pracować jak zaczyn w cieście. Wymaga to Kościoła nie tyle narzucającego, ale stanowiącego żywą wspólnotę, która daje świadectwo sposobu życia również w obrębie konkretnej kultury. To znaczy, że nie może być to dokonane w pojedynkę lub z zewnątrz. Wymaga to wspólnoty osadzonej w tej konkretnej kulturze, która pokazuje we własnym inkulturowanym życiu, że może żyć jako licząca się wspólnota.“