Syria: ludność po trzęsieniu ziemi ma prawo do godnego życia

„Tak więc praktycznie od pierwszych chwil wszystkie Kościoły (…) w Aleppo i w innych miejscach, otworzyły swoje świątynie, sale, ośrodki, aby przyjąć uchodźców, którzy opuścili własne domy. Wspólnoty dbają teraz o to, aby dać wszystko co potrzebne: jedzenie, rzeczy niezbędne do codziennego życia. Bo można sobie wyobrazić, że ludzie, gdy uciekali ze swoich domów i nie zabierali ze sobą nic, jak mówił Jezus w Ewangelii. I nawet są osoby, które wyszły z domu w piżamie. Czyli nie mają nic. Trzeba więc zadbać o znalezienie ubrań, materacy, koców, wszystkiego co praktyczne. A także teraz próbuje się rozpocząć zbieranie informacji, aby zbadać możliwość odbudowy domów, ponieważ nie jest możliwe, aby ludzie pozostali na ulicach – wskazuje ks. Mourad. – Ale niestety, wiele budynków zostało zniszczonych lub grożą zawaleniem (…). Myślę więc, że najlepszym sposobem jako drugi krok po jakimś czasie będzie, aby Kościół we współpracy z państwem pomyślał o stworzeniu budynków, ośrodków w celu przyjęcia wszystkich tych rodzin – zarówno muzułmanów, jak i chrześcijan – które straciły swoje domy.“

„My wszyscy, przedstawiciele naszych Kościołów w Syrii, apelowaliśmy o zniesienie sankcji w tym bolesnym i trudnym czasie, z nadzieją, że zakończy to trudny i straszny etap, przez jaki przechodzi naród syryjski. I niestety, jak zrozumiałem, zniesienie sankcji jest zarezerwowane tylko dla pomocy humanitarnej i na krótki czas: sześć miesięcy, wyłącznie 180 dni (…). A ludność Syrii ma prawo do godnego życia, do życia w wolności na wszystkich poziomach, zwłaszcza na poziomie gospodarczym – podkreśla ks. Mourad. – Jesteśmy naprawdę poniżej granicy ubóstwa i wszyscy Syryjczycy zostali dotknięci tym kryzysem ekonomicznym. I to jest (…) naprawdę przykład międzynarodowej niesprawiedliwości. Jesteśmy przeciwni wszystkim decyzjom dotyczącym sankcji i wszystkim tym, które odbierają człowiekowi prawo do godnego życia (…). Podam konkretny przykład: my – ja i księża, którzy mieszkamy w naszym biskupstwie – całą tę zimę nie mogliśmy się ogrzać, nie mieliśmy paliwa do ogrzewania (…). Nawet nie możemy wziąć prysznica raz w tygodniu. Czy wiecie o tym wszystkim? Wyobraźcie sobie, że pomagamy rodzinom, pomagamy innym itd., sami nie mając (…) środków do codziennego funkcjonowania. Dlaczego tak jest? Co złego zrobiliśmy, żeby się tu znaleźć? Można sobie radzić, można znosić wszystko w cierpliwości, ale nie powie się, że to sprawiedliwe. To niesprawiedliwość.“