Chrześcijanie w Beludżystanie: prosta wiara pośród wielu wyzwań

Krzysztof Dudek SJ – Watykan

Beludżystan to prowincja Pakistanu o terytorium większym niż Polska, gdzie żyje ok. 8 mln. osób, należących nade wszystko do ludów Beludżów i Pasztunów. Obie te grupy wyznają islam. W ostatnim roku w sposób szczególny dały się tutaj we znaki ataki ze strony pakistańskich talibów, niezależnych od ich afgańskich kolegów choć bliskich im od strony ideologicznej. To fundamentalistyczne ugrupowanie prowadzi rebelię przeciw rządowi pakistańskiemu w Islamabadzie. Tylko w tym roku w wyniku napadów talibów zginęło 700 osób, cywilów lub członków służb mundurowych. Działalność grup fundamentalistycznych napędzana jest przez niezadowolenie w prowincji, gdzie żyje się ubogo mimo obecnych tam bogactw naturalnych, takich jak ropa naftowa, gaz, miedź czy złoto. To zaś rodzi oskarżenia o zaniedbanie i złe zarządzenie ze strony władz.

W takim kontekście żyje wspólnota ok. 34 tys. katolików zgromadzonych w 9. parafiach. 7 z nich znajduje się w stolicy Budżystanu, Kwecie, a tylko dwie są w odległych obszarach górskich. „Dla wielu naszych wspólnot życie jest bardzo trudne pod względem ekonomicznym i logistycznym: drogi do wiosek są nieprzejezdne, więc nie ma dostępu do edukacji ani służby zdrowia – mówi agencji Fides bp. Rhemat. - Ale żyjemy spokojnie, pokornie, bez pretensji, ufając Bożej Opatrzności każdego dnia. Wiemy, że bycie tutaj jest darem od Boga”. Kapucyn dodaje, że zarówno Pasztuni, jak i Beludżowie „wiedzą, że chrześcijanie są dobrymi, łagodnymi i pokojowo nastawionymi ludźmi”. Chętnie też posyłają swe dzieci do siedmiu lokalnych szkół katolickich wiedząc, że tam „są bezpieczne, dobrze traktowane, doceniane i otoczone opieką, dorastają z wartościami ludzkimi, które są dobre dla wszystkich, i otrzymują wysokiej jakości edukację”. Jest to jeden z elementów zgodnego życia z większości muzułmańską. W ostatnim roku szczególny moment nastąpił po antychrześcijańskich zamieszkach w położonej na drugim końcu Pakistanu Jaranwali. Przywódcy muzułmańscy z Kwety dali wiele znaków solidarności z wyznawcami Chrystusa.

„Możemy powiedzieć, że życie w komunii i pokoju, w Kwecie oznacza nie tylko życie bez konfliktów, ale życie każdego dnia w nadziei i radości, które pochodzą od Chrystusa Jezusa. Bóg daje pokój, a my niesiemy go naszym bliźnim” - podkreśla bp. Rhemat.