Moje dotychczasowe doświadczenie na Synodzie
Siostra Marie Solange Randrianirina
Moje doświadczenie dotyczące Synodu „Ku Kościołowi synodalnemu - komunia, uczestnictwo, misja” rozpoczęło się, gdy Konferencja Episkopatu Madagaskaru mianowała mnie uczestniczką krajowej grupy odpowiedzialnej za animację i przygotowanie Kościoła na całej wyspie do przeżywania tego wydarzenia. W grupie było nas siedmioro - trzech księży diecezjalnych, kapłan - zakonnik, świecka kobieta i świecki mężczyzna oraz ja - siostra zakonna, oczywiście wraz z biskupem powołanym do udziału w Synodzie. To właśnie w tej grupie rozpoczęło się nasze doświadczenie „podążania razem” poprzez sposób życia naznaczony komunią, misją i uczestnictwem, do którego zaprasza nas Papież Franciszek jako synów i córki Boga.
W naszej grupie różnimy się wzajemnie pod wieloma względami, takimi jak stan życia, wiedza, talenty, społeczność, z której pochodzimy, wiek, a także charakter każdego z nas... Jednak łącząca nas miłość do Kościoła i zaakceptowanie różnic, które okazywały się różnorodnością. To stało się moim pierwszym krokiem w kierunku synodalności. Od takiej postawy zależy bowiem gotowość do słuchania, także słuchania Ducha Świętego, Protagonisty Synodu, słuchania innych, a także budowania „wspólnego domu” oraz zdolność do rozeznawania. Następnie słuchanie i przyjmowanie innych stawały się coraz ważniejsze, gdy nawiązywałam relacje ze wszystkimi uczestnikami Synodu na poziomie diecezjalnym, następnie na poziomie krajowym i wreszcie na poziomie kontynentalnym - podczas spotkania, które odbyło się w Addis Abebie (w Etiopii), na początku marca. Słuchanie jest ważne szczególnie teraz, gdy Kościół na całym świecie przeżywa doświadczenie „podążania razem”. W ten sposób powoli poszerzałam przestrzeń mojego „namiotu”, aby nawiązać komunię z wszystkimi, którzy stawali się członkami mojej rodziny, sąsiadami i przyjaciółmi.
Czego niecierpliwie oczekuję
W modlitwie za Synod bardzo podoba mi się fragment, który mówi: „Jesteśmy słabi i grzeszni, nie dozwól, abyśmy wprowadzali nieład. Nie pozwól, by niewiedza sprowadziła nas na niewłaściwą drogę albo stronniczość wpływała na nasze działania”. Przede wszystkim oczekuję, że ta modlitwa stanie się rzeczywistością w naszym Kościele. Jeśli Kościół, poprzez swoich synów i córki, będzie żył swoimi postanowieniami, to dobrze będzie w nim przebywać i w ten sposób, podążając razem ze społeczeństwem, rozleje się szeroko jak oliwa.
Synod jeszcze bardziej pomógł zbliżyć się do siebie ludziom z różnych grup społecznych. Sprzyja duchowi komunii i wzajemnemu słuchaniu oraz dzieleniu. Wszyscy, zwłaszcza świeccy, byli entuzjastycznie nastawieni do możliwości wypowiedzenia się na temat istotnych kwestii, kształtujących ich relacje z Kościołem. Synod wzmocnił zaangażowanie wszystkich ochrzczonych w życie Kościoła. Oczekuję zatem niecierpliwie, że synodalność stanie się widoczna w Kościele na wszystkich poziomach.
Czym Synod jest dla mnie i dla sióstr zakonnych w Afryce
Synod o „synodalności”, zwłaszcza sposób, w jaki jest przeprowadzany, stanowi wspaniałą okazję do podkreślenia, że wszyscy, bez wyjątku, są użyteczni w Kościele. Tak więc każdy i każda, zgodnie z otrzymanym darem (1 Kor 12, 4-7), umiejętnościami i powołaniem, uczestniczy w misji Kościoła. Synod otwiera nas na łaskę zrozumienia, że nie możemy sami iść do Boga i że Kościół potrzebuje swoich dzieci, aby wypełniać misję ewangelizacyjną w dzisiejszym świecie. Dlatego nie chodzi o to, aby ingerować w pełnione przez innych obowiązki czy walczyć o urząd, ale raczej o komplementarność i wzajemny szacunek. Siostry zakonne w Afryce są jak ewangeliczne kobiety, które szły za Jezusem, angażując się w głoszenie Dobrej Nowiny właśnie jako kobiety i zgodnie ze swoimi charyzmatami. Synod wzywa nas przede wszystkim, abyśmy przyjrzały się naszemu sposobowi „podążania razem” w naszym Zgromadzeniu, a następnie sposobowi „podążania razem” z Kościołem i społeczeństwem afrykańskim, w którym żyjemy. Daje nam również okazję, aby inni nas usłyszeli i byśmy razem tworzyli rodzinę Bożą.
Droga synodalna nie zawsze przypomina długą, spokojną rzekę, nie jest pozbawiona problemów, ale jestem przekonana, że pragnąc wspólnie podążać i znosić trudności, osiągniemy wymierne owoce, ponieważ „w pojedynkę idzie się szybciej, ale razem dochodzi się dalej” (przysłowie afrykańskie). Tak więc uległość Duchowi Świętemu popycha nas do otwarcia się na innych, daje nam pewność słuchania siebie nawzajem i pomaga uczyć się od siebie nawzajem, ponieważ różnorodność jest bogactwem i gwarancją, która pozwala nam skutecznie przeżywać naszą tożsamość w drodze „ku Kościołowi synodalnemu - komunii, uczestnictwu i misji”.
Dziękujemy, że przeczytałaś/eś ten artykuł. Jeśli chcesz być na bieżąco zapraszamy do zapisania się na newsletter klikając tutaj.
