Papież: trzeba cieszyć się, widząc skruchę drugiego

„Po pierwsze, weselić się. Oznacza to, by okazywać nasze uczucia tym, którzy pokutują lub są w drodze, tym, którzy przeżywają kryzys lub są daleko. Dlaczego mamy to czynić? Pomoże to przezwyciężyć strach i zniechęcenie, które mogą wynikać z przypomnienia sobie o swoich grzechach. Ci, którzy popełnili zło, często odczuwają wyrzuty swego serca; dystans, obojętność i ostre słowa nie pomagają. Dlatego, zdaniem Ojca, należy zapewnić jemu serdeczne przyjęcie, które zachęci go do czynienia postępów. A czy my to robimy? Czy szukamy tych, którzy są daleko, czy chcemy weselić razem z nimi? Jak wiele dobrego może uczynić otwarte serce, prawdziwe wysłuchanie, przejrzysty uśmiech; trzeba się weselić, a nie sprawiać, by ludzie czuli się nieswojo! Ojciec mógł powiedzieć synowi: w porządku, wracaj do domu, idź do swojego pokoju, uspokój się i weź się do pracy. Ale nie robi tak! Bóg nie przebacza bez świętowania! Przeżywa radość z powodu powrotu syna.“

„Zdaniem Ojca, musimy się cieszyć. Kto ma serce współbrzmiące z Bogiem, ten, widząc skruchę człowieka, niezależnie od tego, jak poważne są jego błędy, raduje się. Nie pozostaje obojętny na błędy, nie wskazuje palcem na zło, lecz cieszy się z dobra, bo dobro drugiego człowieka jest także moim dobrem! Czy umiemy w ten sposób patrzeć na innych? Czy umiemy się cieszyć z powodu innych? Pamiętam zakończenie pewnej sztuki na temat syna marnotrawnego. Gdy zdecydował się powrócić, powiedział przyjacielowi, że boi się odrzucenia ojca. On mu powiedział: «wyślij mu list i napisz: Ojcze, przykro mi, chcę wrócić do domu, ale nie jestem pewien, czy będziesz z tego powodu szczęśliwy… Jeśli chcesz mnie przyjąć, proszę, załóż na to okno białą chusteczkę». Gdy był blisko domu i zobaczył swój dom, ujrzał pełno białych chusteczek, całe okna w białych chusteczkach. W ten sposób Ojciec przyjmuje nas w pełni i z radością. To jest nasz Ojciec.“