Papież: nasze życie jest pełne cudów

„Ale tej wielkości w miłości nie rozumieją ci, którzy, będąc zarozumiałymi, myślą, że są wielkimi, i wytwarzają sobie bożków na własne podobieństwo: bożków możnych, niewzruszonych, mściwych. Innymi słowy owi zarozumialcy nie potrafią przyjąć Boga jako Ojca; kto jest zadufany w sobie, pyszny, zatroskany jedynie o własne interesy, przekonany, że nikogo nie potrzebuje – oto zarozumialcy. Jezus wymienia w tym kontekście mieszkańców trzech bogatych miast owych czasów: Korozain, Betsaidy i Kafarnaum, gdzie dokonał wielu uzdrowień, ale których mieszkańcy pozostali obojętni na Jego nauczanie. Dla nich cuda były tylko wydarzeniami spektakularnymi, przydatnymi do rozgłosu i podsycania plotek: po wyczerpaniu swego przelotnego zainteresowania, odłożyli je na bok, być może, żeby zająć się jakimiś innymi nowinkami danej chwili. Nie potrafili przyjąć wielkich dzieł Boga.“

„Bracia i siostry, nasze życie, jeśli się nad nim zastanowimy, jest pełne cudów: jest pełne gestów miłości, znaków Bożej dobroci. Jednak w ich obliczu także nasze serce może pozostać obojętne i ogarnięte rutyną, dziwaczne, niezdolne do zdumienia, do tego, by coś wywarło na nim «wrażenie». Serce zamknięte, opancerzone to takie: nie ma zdolności do odczuwania zdziwienia. «Doznawać wrażeń»: to piękne sformułowanie, które przywodzi na myśl film fotografa, gdzie odbija się obraz. To jest właściwa postawa wobec dzieł Bożych: fotografować Jego dzieła umysłem, aby wywarły wrażenie w sercu, a następnie rozwijać je w życiu, poprzez wiele czynów dobra, tak aby «fotografia» Bożej miłości stawała się coraz bardziej wyrazista w nas i poprzez nas. A teraz zadajmy sobie, każdy z nas, pytanie: czy w zalewie wiadomości, które nas przytłaczają, potrafię, jak pokazuje nam dzisiaj Jezus, zatrzymać się na wielkich rzeczach, których dokonuje Bóg?“