Czy Brytyjczycy chcą „śmierci na życzenie”?

Elżbieta Sobolewska-Farbotko - Londyn

Prawo Anglii, Walii a także Północnej Irlandii stanowi, iż kto „zachęca lub wspomaga samobójstwo” naraża się na karę 14 lat pozbawienia wolności. Tak samo jest w przypadku eutanazji, w brytyjskim prawie określanej jako „morderstwo”.

Jednak podczas styczniowej debaty większość posłów poparła potrzebę rewizji tej regulacji. Z kolei w liście do organizacji Care Not Kiling (CNK), która prowadzi kampanię wspierania opieki paliatywnej, minister sprawiedliwości Robert Buckland podkreślił, że rząd nie planuje zmiany prawa.

Według brytyjskich organizacji promujących śmierć na życzenie, ma ono ponad 80-procentowe poparcie społeczeństwa. A jednak sześć lat temu nacisk środowisk przeciwnych liberalizacji tych przepisów był na tyle skuteczny, że nie udało się w brytyjskim parlamencie przeforsować tej ustawy. Jak powiedział wówczas prymas Anglii i Walii kardynał Vincent Nichols: oddolny sprzeciw odegrał kluczową rolę w odrzuceniu skandalicznego uregulowania. W oficjalnym liście do Izby Lordów swój protest wyrazili wtedy, oprócz zwierzchnika katolików, prymas Wspólnoty Anglikańskiej, naczelny rabin Wielkiej Brytanii i sekretarz generalny Brytyjskiej Rady Muzułmańskiej.

Brytyjskie sądy coraz częściej zmagają się ze sprawami, które wnoszą osoby domagające się śmierci z rąk lekarza. W listopadzie ubiegłego roku, 49-letni Phil Newby przegrał w Sądzie Najwyższym apelację, w której wnioskował o zniesienie zakazu wspomaganego samobójstwa – cierpi na nieuleczalną chorobę neuronów, w wyniku której jego ciało ulega stopniowemu paraliżowi. Wydając wyrok, Sąd Najwyższy stwierdził, iż „nie jest to forum właściwe dla dyskusji o świętości życia”.