Abp de Moulins-Beaufort po wizycie u prezydenta Macrona

„Prezydent wyjaśnił, dlaczego otworzył debatę na temat końca życia zamiast, jak chcieli niektórzy przedstawiciele większości parlamentarnej, od razu przejść do uchwalenia nowego prawa. Nie będę tu wykładał jego racji. My ze swej strony staraliśmy się w sposób jak najbardziej klarowny wyjaśnić nasze obawy, że nowe prawo nada nowy kierunek całej służbie zdrowia. Zamiast zapewnić tych, którzy są chorzy i się starzeją, że zrobimy wszystko co w naszej mocy, aby im towarzyszyć aż do końca, mówimy, że przynajmniej niektórzy mogliby dokonać innego wyboru. I to niewątpliwe zasiewa niepokój w owych ludziach oraz wzmaga presję społeczną na chorujących zbyt długo czy zbyt ciężko, dając im do zrozumienia, że mogliby odejść i przestać być dla nas ciężarem – powiedział Radiu Watykańskiemu przewodniczący Episkopatu Francji. – (…) Odnoszę wrażenie, że od kilku lat, kiedy jest mowa o końcu życia, nieustannie mówi się o czymś przerażającym, jakby śmierć zawsze musiała dotyczyć sytuacji nadmiernego cierpienia albo stanu nieprzytomności. Tymczasem trzeba na nowo oswoić się ze śmiercią, z tym, że będziemy musieli umrzeć i że w umieraniu można sobie towarzyszyć. To oczywiście zadanie, które wykracza poza kompetencje państwa i wymaga nawrócenia od każdego z nas. Trzeba, byśmy w rodzinach, w kręgu przyjaciół pozostali świadomi, że przyjdzie nam towarzyszyć innym w umieraniu, w agonii, która jest czymś ludzkim. A chrześcijaństwo ma wielką tradycję towarzyszenia w umieraniu i to należy dziś rozwijać.“