Biskupi z Ukrainy żegnają Benedykta XVI: do końca modlił się za nasz kraj i wspierał materialnie

„Przede wszystkim dziękowałem Ojcu Świętemu Benedyktowi za to, że mogłem być u jego boku przez dwa lata jako jego drugi sekretarz. Później mianował mnie też arcybiskupem Lwowa, udzielił mi sakry biskupiej w Bazylice Świętego Piotra i cały czas był blisko mnie. Kiedy przyjeżdżałem do Watykanu zawsze zapraszał mnie na spotkanie i był zawsze zainteresowany moją posługą, wspomagał mnie modlitewnie, ale także materialnie – mówi papieskiej rozgłośni abp Mokrzycki. – Prosiłem Benedykta XVI, by dalej pozostał mi bliski, teraz już duchowo z nieba, wierzę, że jako święty. Naprawdę był to wielki człowiek, człowiek Boży, który z wielką odpowiedzialnością pełnił swoją posługę także jako Piotr naszych czasów. Myślę, że szybko zostanie wyniesiony na ołtarze. Zresztą w rezydencji biskupów lwowskich obok św. Jana Pawła II postanowiłem umieścić także jego w witrażu.“

„Przyjechałem przede wszystkim podziękować za pontyfikat Benedykta, dlatego że to z jego decyzji zostałem biskupem na Ukrainie. Kiedy w 2011 roku w Watykanie były kursy dla młodych biskupów, to każdy z nas miał okazję porozmawiać chwilę z Benedyktem XVI – mówi papieskiej rozgłośni bp Sobiło. – Pamiętam jego wielką miłość, okazywane nam dobro, bo Ukraina przylgnęła do papieża. Dlatego też przyjechaliśmy, żeby pokłonić się temu wielkiemu papieżowi i podziękować za piękno duchowe, za jego wielką mądrość, za to, że tyle błogosławieństwa przekazywał na Ukrainę. Kiedy już jako papież emeryt dowiedział się, iż trwa wojna, to przekazywał nam bardzo wiele pozdrowień oraz zapewniał o modlitwie. Obecnie jest smutek, została jakaś luka, ale jednocześnie wiemy, że teraz Benedykt XVI będzie nam pomagał z nieba jeszcze bardziej. Kiedy spojrzałem, jak leży na katafalku w tym czerwonym ornacie, to pierwszą rzecz, jaka mi przyszła [na myśl], stanowiła wdzięczność za to, że był z nami tak blisko i otrzymaliśmy jego ciepło. Prosiłem, by ta mocna, ale delikatna miłość, która płynęła z jego serca, dalej nam towarzyszyła.“