Ksiądz z Kijowa: do wojny nie da się przyzwyczaić, ale żyjemy, działamy

„Choć czasem my, młodsi, żartujemy, że już teraz nie trzeba chodzić na siłownię, bo można sobie na 14. piętro spokojnie zajść na nogach. [Ale] to samo 14. piętro dla matki z dziećmi, która kupiła jakieś jedzenie, albo dla starszej osoby, sprawia bardzo dużo trudności. Dlatego sytuacja nie jest jakaś taka jednoznaczna. Nie da się powiedzieć, że, jak się mówi w szpitalu o chorym, jest stabilnie. Nie jest stabilnie… Ale Kijów żyje i próbuje, nie patrząc na wojnę (…), wracać do pracy, chociaż jest ciężko. Są takie momenty, kiedy mówisz «a po co iść do pracy, jeśli to wszystko może w jednym momencie przestać istnieć?» – wskazuje ks. Khrabatyn. – Właśnie taka pułapka współczesności: «nie myśl o innym, o wspólnym dobru dla innego; myśl tylko, żebyś był szczęśliwy, doznaj osobistego szczęścia, bo czas się kończy». Właśnie tak nie żyjemy. Widzę, że bardzo dużo ludzi pomaga i interesuje się jedni drugimi. I to jest takie bardzo ciekawe (…). Wojna zawsze zdejmuje maskę z twarzy, bo pokazuje, że ten, kto jest dobry, staje się jeszcze lepszy (…), gdyż ludzie zaczynają się interesować jedni drugimi. Jeden drugiemu pomaga, jeden dla drugiego nawet szuka, jak zrobić jakąś przyjemność.“