Abp Szewczuk: wśród bólu widzimy, że bohaterowie nie umierają

„Od pierwszego momentu wojny spostrzegam tak naprawdę, że my – nasz Kościół, nasze duchowieństwo – weszliśmy w ciekawy dynamizm tzw. nawrócenia pastoralnego. Kiedyś o tym mówiliśmy, marzyliśmy, a teraz to się stało. Co to oznacza? Kapłan to nie tylko ktoś, kto stoi za ikonostasem przed Bożym ołtarzem w pięknych szatach, ale to ktoś, kto schodzi do ostatecznej głębi ludzkiego bólu oraz cierpienia, staje obok naszego wojska na froncie, znajduje się przy łóżku rannych. Kapłani jako pierwsi poszli ze swoimi ludźmi do schronów przeciwbombowych, do kijowskiego metra i tam odprawiali liturgię w trakcie początkowych tygodni, kiedy stolica była prawie otoczona i obowiązywała godzina policyjna, utrzymywana w mocy także w sobotę i w niedzielę, więc nikt nie mógł w ogóle wychodzić z domu. Tak więc ksiądz zszedł ze swojego «piedestału», nawet mentalnego, społecznego czy kulturowego i uklęknął przed cierpiącym narodem ukraińskim, jak Chrystus klękający przed swoimi apostołami podczas Ostatniej Wieczerzy i obmywający im nogi, mówiąc: «Jestem wśród was jako ten, który służy» – mówi Radiu Watykańskiemu abp Szewczuk. – I naprawdę, nasze duchowieństwo natychmiast przyłączyło się do tego ruchu, żadnego z księży nie musieliśmy uczyć ani przekonywać, ani mówić, co mają robić: zaczęli działać niemal instynktownie. I rzeczywiście, lud ukraiński jest błogosławiony, że posiada takich kapłanów, przez których sam Chrystus pochyla się dziś nad ranami naszego narodu.“