Ukraina: trzeba dużo wysiłków, by pomóc osieroconym przez wojnę

„To trudny czas, ponieważ wojna osieraca wielu. Więc teraz mamy dużo dzieci, zwłaszcza ze wschodu, które przyjeżdżają, widziały wojnę, wiedzą, co to jest wojna, bardzo boją się wojny, potrzebują dużo pracować z psychologiem. To wszystko stwarza wiele trudności w ich zachowaniu, mówią, że świat jest niesprawiedliwy, bo przecież jak mogłoby inaczej dojść do śmierci ich rodziców itp. To przynosi trochę trudności w wychowaniu – wskazuje rozgłośni papieskiej Vasil Pesarchuk. – I niestety będzie u nas wiele sierot, bo tylu młodych ludzi, od 25. do 45. roku życia, umiera, dzieci zostają bez rodziców i tak kończą u nas. Liczne [traumy], o jakich one nam opowiadają, zmuszają nas, dorosłych, do myślenia. Np. 13-letnie dziecko, które niosło na swoich barkach babcię pozbawioną nogi, ponieważ bomba praktycznie wybuchła w ich domu i trzeba było tę bliską osobę wynieść, a jeszcze martwiąc się, czy ona wyzdrowieje, czy nie, umrze, czy nie umrze… I dziecko potem z tym żyje. Więc oni chcą wiele opowiadać i zostać usłyszani. To z kolei wymaga też wiele wysiłku ze strony wychowawców, bo wieczorem liczni podopieczni przychodzą do pokoju wychowawczego i rozmawiają, dużo rozmawiają (…). Przede wszystkim trzeba dla nich być matkami oraz ojcami. Tego teraz chcą. Nie myślą o przyszłości, ale zważają na to, czy czują się u siebie i czy czują się kochani.“