Ukrainka z Ługańska: opowiedziałam Papieżowi wszystko, co się wydarzyło w 2014

„O tym spotkaniu dowiedziałam się w drodze. Nigdy nie mogłabym sobie czegoś takiego wymarzyć, a co dopiero pomyśleć. Wstaliśmy tego dnia wcześnie rano i szliśmy bardzo długo na spotkanie. Przez całą drogę myślałam, jakie będzie dla mnie to wydarzenie, co ono będzie dla mnie znaczyć. Kiedy już zobaczyłam Papieża, zrozumiałam, że to nie jest takie ważne, iż go widzę, ważne jest to, co ja powiem i co on powie do mnie. Opowiadałam mu całą swą historię i to chyba była najdłuższa historia ze wszystkich. Widziałam ten wzrok, głęboki wzrok, który po prostu mnie wzruszył od środka i czułam wsparcie duchowe – mówi Elżebieta. – Opowiadałam wszystko po kolei, co się wydarzyło w 2014 r. Opowiadałam o swoim dzieciństwie, jak ja to przeżywałam, co widziałam, co słyszałam, jak uciekaliśmy. Opowiadałam o moim tacie, który walczył prawie 3 lata na wojnie, jak to potem było ciężko przeżyć. Po prostu chciałam pokazać, jak dzieci przeżywają wojnę. Ja miałam wtedy 8 lat. To było dla mnie było straszne przeżycie: nie wiesz, co będzie dalej, twoja rodzina po prostu jedzie gdziekolwiek, nie wiadomo, gdzie, nie wiadomo, do kogo, mieszkacie pod gołym niebem. Chciałabym, żeby ludzie, którzy tego nie widzą, po prostu zrozumieli to przez łzy innych dzieci i przez opowieści. To jest bardzo ważne.“

„Jak opowiadałam o swojej fladze, która była ze mną przez całe spotkanie, pokazałam zdjęcie swego brata, który teraz walczy, i poprosiłam o modlitwę za mego brata, który teraz jest tam, na wschodzie. Nie oczekiwałam, że Papież żegnając się z nami, podejdzie i pocałuje moją flagę. Kiedy skończyło się to spotkanie, zrozumiałam, że ta flaga pójdzie do mojego brata. Była wśród nas taka dziewczynka i jej zginął tata. To było bardzo wzruszające, gdy Papież to usłyszał i pobłogosławił ją. Bardzo długo marzyłam o tym, żeby pojechać na ŚDM. Dowiedziałam się niespodziewanie o takiej możliwości i się zgodziłam. Kiedy wyruszyliśmy, bardzo się martwiłam, bardzo się bałam. Ale potem, gdy przyjechaliśmy do Lourdes, to było bardzo ważne spotkanie nasycone modlitwą i wiarą. A kiedy pojechaliśmy potem do Fatimy, to miałam takie samo doświadczenie. To było dla mnie bardzo ważne, bo rozumiałam, że mogę się pomodlić, zwrócić się osobiście do Matki Boskiej, do Pana Boga, do Jezusa. Wierzyłam, że stamtąd Oni mnie usłyszą jeszcze bardziej. Ale właśnie w drodze do Lizbony dowiedziałam się, iż będę uczestniczyć na spotkaniu z Papieżem i zrozumiałam, że moje słowo będzie usłyszane jeszcze bardziej, będzie przekazane jeszcze bliżej do Matki Boskiej, do Boga oraz do Jezusa. Martwiłam się bardzo, chciałam opowiedzieć wszystko, ale wiedziałam, iż nie mogę zająć całego czasu, bo było nas dużo i Papież chciał usłyszeć każdego. Dla mnie miało znaczenie, że po prostu wysłuchał, dał mi czas, żebym ja opowiadała swoje przeżycia. I ja po prostu wiedziałam, że moja modlitwa, moje opowieści są bardzo ważne, są słowem, które dotrze tam wysoko.“