Tragedia izraelskich cywilów napadniętych przez Hamas ma długotrwałe skutki

„Kiedy trochę się uspokoiło, zabrałem starszego syna do łazienki i przez okno zobaczyłem ok. 15 terrorystów, którzy wkroczyli od strony wejścia do kibucu, a nie od strony Strefy Gazy. Nikt nie spodziewał się, że napastnicy przyjadą samochodami, najwyżej, że przyjdą pieszo i z kierunku na Gazę. Zamiast tego wjechali prosto przez bramę kibucu, przy której znajduje się mój dom... Stałem jak wryty i obserwowałem ich, bo nie mogłem uwierzyć, iż to się dzieje naprawdę. Dopiero kiedy zaczęli dziurawić nasze domy, strzelając z kałasznikowów, jakbym się ocknął ze snu, wyrwał z oglądanego filmu. Nie przyjmowałem wcześniej do wiadomości, że widzę coś takiego tuż przed swoim domem, 15 m od niego – zaznacza Daniel Lanternari. – Natychmiast pobiegliśmy z powrotem do naszego schronu, zamknęliśmy wszystko, nawet metalowe okno i drzwi, aby nikt nie mógł się tam dostać. Od razu ostrzegliśmy naszych przyjaciół z sąsiedztwa, by wszystko zamknęli – moją sąsiadkę samą z dwójką dwuletnich bliźniaków… To ją uratowało, ponieważ momentalnie przyszli do naszych domów i zaczęli strzelać. Wrzucili nawet granat ręczny do jej sypialni. Próbowali też otworzyć nasze metalowe okno. Uspokajałem moje dzieci, mówiąc, iż wszystko w porządku, znajdujemy się w naszym schronie, ale w środku pozostawałem jakby zmrożony. Wiedziałem, że jeśli otworzyłbym wcześniej okno, to byłby już koniec.“