Prof. Zamagni: wyzwania społeczne i ekonomiczne wymagają refleksji teologicznej

„Najważniejsze wyzwania stojące przed katolicką nauką społeczną to: endemiczny i systematyczny wzrost nierówności społecznych; wyniszczenie środowiska naturalnego, które postawiło nas w stanie kryzysowym; ponadto problem znany jako paradoks szczęścia, który pokazuje, że szczęście na świecie stale maleje, wystarczy spojrzeć choćby na stale rosnący wskaźnik samobójstw. Najwięcej ludzi umiera dziś z rozpaczy właśnie w krajach dobrobytu, Kościół nie może tu milczeć. Ten, kto umiera z rozpaczy, nie potrzebuje miłosierdzia, bo rozpacz oznacza brak nadziei. Kolejny błędny aspekt, to problem dotyczący natury pracy, ponieważ nie można myśleć o traktowaniu ludzkiej pracy jako kolejnego czynnika produkcji na równi np. z ropą naftową. Tu pojawia się pojęcie godnej pracy, o którym mówi Jan Paweł II. I ostatnie zagrożenie, o którym niektórzy mówią, że nie można już go zatrzymać, ale ja się z tym nie zgadzam, to jest postęp projektu transhumanizmu. Słowem kluczem jest tu sztuczna inteligencja, ale celem jest uczynienie człowieka nieistotnym. Jest więc oczywiste, że w obliczu tego rodzaju nowości nie ma sensu zadowalać się sukcesami sztucznej inteligencji, o których wszyscy mówią, ale musimy zadać sobie pytanie, czy nie jest to przedsionek do zniszczenia człowieczeństwa. Są to wielkie wyzwania i pytania, z którymi musi się dziś zmierzyć nauka społeczna Kościoła, a więc i teologia.“