SH’MIHILLIT

R.SH. - Vatikan

              SH’MIHILLIT

            Zoti robin n’tokë krijoj

         E n’ qillë Ênjejt i vêndoj;

          I la n’ provë per disa mot.

         Per me e njoftë se aj vetë â Zot;

      Lucidritës i dha parii

      Hiir posaqe e bukurii.

            Si e paa vehten kaq madhnue

         I ndrroj mêndja e kshtû u krenue;

         Me vetveti bân shuraa,

         Kaq taborre kush i kaa ?

     Milûj Ênjej kam nên besë,

     Mue m’ ndigiojnë e kênd nuk pves.

            Per t’zezë t’ vet ata ì ndigiuene,

         Shum e shum mas tiina shkuene;

         Mii shkam t’ Zotit due me dalë

         Thotë, s’ âsht kush qi mue nie m’ ndalë;

     Nji shkallë poshtë, po thotë, nên mue

     T’ rrìn ai Zot, qi m’ kaa krijue.

            Por aj i Lumi, qi s’ kaa shoq,

         Vrik gezimin Lucës ja hoq;

         U bâa Sh’ Mhilli ì Êjve prìis

         Zot me u dalun Perendìis.

      Permi Zotin, thotë, kush del

      Lumniin vedit ja kaa mshelë.

            Hyqmin Zoti m’ a kaa dhanë

          Luftë me bâmun me shêjtanë.

          Mas kso fjalet shpaten qiti,

          Lucidriten e dobiti.

       E prej qiellet e karmoj

       N’ ferrë, qi Zoti at botë krijoj.

             E kshtû njaj qi pat kênë dritë

          U bâa terr qi mos me shndritë;

           E parija i met Sh’ Mihillit

           Me i sunduemnn Êjët e qiellit,

        Pse luftoj me t’ madh gajret

        Per at Zot qi i dha kyvet.

Kush t' mârrë mrapa Luciferrin

Me krenii, kaa me i paa sherrin;

Mêndja e madhe edhè madhstija

E çojnë nierin n' shum punë t' kqija;

Si t'a prishne shpirtin t' and

veshtirë se i gjen ktii hall derman.

(marr nga nji doracak uratёsh)