Арцыбіскуп Зальцбурга: cінадальнасць – узаемадзеянне без дыктату
Аляксандр Амяльчэня - Vatican News
У нядзелю, 13 кастрычніка 2024 года, у касцёле Санта-Марыя-дэль-Аніма ў Рыме старшыня епіскапату Аўстрыі выступіў з глыбокім разважаннем пра прыроду сінадальнасці і яе значэнне для сучаснага Касцёла.
Лакнер, які ўдзельнічае ў чатырохтыднёвым Сінодзе па сінадальнасці ў Ватыкане, правёў цікавую паралель з развіццём веры ў секулярызаваных заходніх грамадствах. Ён выкарыстаў вобраз з батанікі, які дапамог яму праілюстраваць сваю думку – дрэвы жывуць не толькі ад кораня, але і ад так званага тэрмінальнага парастка, які расце ўверх.
"Карані і імкненне ўверх, гэтае нябесна-зямное ўзаемадзеянне – асноўны прынцып жыцця і веры," - сказаў ён. "Тое, што прыходзіць з неба, хоча расці з зямлі. І гэта таксама асноўны прынцып сінадальнасці." Гэта метафара падкрэслівае ідэю сінадальнасці не проста як працэсу прыняцця рашэнняў, але як глыбокага духоўнага ўзаемадзеянне паміж рознымі ўзроўнямі Касцёла.
У дэбатах пра сумесныя касцельныя працэсы прыняцця рашэнняў святарамі і свецкімі вернікамі, паводле Лакнера, вылучылася важнае адрозненне паміж "падрыхтоўкай рашэнняў" (decision making) і "прыняццем рашэнняў" (decision taking). Арцыбіскуп настойваў на тым, што ў духоўным жыцці "рашэнні павінны вырастаць, а не проста прымацца". Гэта азначае, што працэс прыняцця рашэнняў у Касцёле павінен быць арганічным, заснаваным на глыбокім разуменні і ўзаемадзеянні ўсіх удзельнікаў, а не на аўтарытарным падыходзе.
У папярэдняй размове з Vatican News некалькі дзён таму арцыбіскуп казаў пра адкрыты вынік Сінода. Паводле Лакнера, інтэрпрэтацыі тэмы сінадальнасці на гэтым касцельным сходзе разнастайныя і нават блытаныя. "Я не думаю, што гэты Сінод зможа да канца выканаць задачу," - адзначыў ён, падкрэсліваючы складанасць і шматграннасць тэмы.
Нягледзячы на гэта, Лакнер выказаў аптымізм адносна сінадальнага працэсу. "Да нядаўняга часу з трох асноўных складнікаў хрысціянства мне былі блізкія толькі вера і любоў; надзею я "не вельмі ўспрымаў". Але цяпер, праз гэты сінадальны досвед, я змог адкрыць для сябе надзею. Надзею як веру, якая не бачыць і не ведае. Гэта мяне кранае", - прызнаўся ён.
Выказванні аўстрыйскага іерарха адлюстроўваюць шырэйшую дыскусію ў Каталіцкім Касцёле пра прыроду і мэты сінадальнасці. Яны паказваюць на імкненне да больш інклюзіўнага і ўдзельніцкага падыходу ў касцельным кіраванні, які захоўвае баланс паміж традыцыйнымі структурамі ўлады і новымі формамі ўдзелу вернікаў.
