Ziarno zasiewane od 30 lat – młody Kościół w Mongolii czeka na Franciszka

„Można tak powiedzieć, ponieważ zostałem tam posłany po trzech latach uczenia się języka w Ułan Bator w 2006 r. Miejsce wybraliśmy wspólnie po rozeznaniu, w którym uczestniczył też biskup i za jego zgodą udaliśmy się właśnie do Arvajhėėr. To przypominało rozpoczęcie od zera, bo co innego pracować w mieście, a co innego na wsi. To był bardzo ciekawy czas, ponieważ zostawialiśmy za sobą poczucie bezpieczeństwa, jakie wypracowaliśmy przez czas nauki języka w Ułan Bator, by otworzyć się na całkowitą nowość i pracować dzień po dniu w tym małym miasteczku, gdzie nigdy wcześniej nie był obecny Kościół katolicki. Musieliśmy więc zbudować relację z mieszkańcami, zdobyć ich zaufanie, także nawiązać kontakt z władzami, zdobyć wszelkie pozwolenia, zapytać, co możemy zrobić dla miejscowych. Patrząc z perspektywy czasu, widzę, jak prowadziła nas ręka Pana, również przez niełatwe doświadczenia, takie jak niezrozumienie. Nie wiedząc, co nas czeka, rozpoczęliśmy więc pracę i zaczęliśmy od dania świadectwa przez życie z tymi najmniejszymi i ubogimi, co zrodziło w niektórych pragnienie zbliżenia się do wiary. To było przepiękne doświadczenie towarzyszące tym osobom w drodze wiary.“

„Lata 90. stanowiły bardzo trudny czas. Brakowało jedzenia na co dzień, bo nie było pracy, a mieliśmy czwórkę dzieci. Żyło się z wielkim trudem. Jako społeczeństwo, byliśmy przygnębieni. Brakowało jedzenia, a ludzie doświadczali dyskryminacji. Odkąd uwierzyliśmy w Boga, nasze życie bardzo się zmieniło. Nawet, gdy nie ma czego zjeść, wiemy, że jesteśmy bogaci w miłość Chrystusa.“

„Kultura to coś wielkiego; nie wchodzi się w nią w jeden dzień. Rozmawiając z mieszkańcami, zbliżamy się do rzeczywistości, dzielimy z nimi życie. To coś zupełnie innego niż książki i niesłychanie nam pomaga - mówi s. Theodora. Trzeba wychodzić do innych z uwagą, nie tylko słuchać, ale także być uważnym, jak mogę drugiemu lepiej pomóc. Torby, które widzicie, są produkowane przez parafianki, nie jako biznes, lecz by wspomóc ich rodziny. Jeżeli bowiem pomożemy kobietom, to na tym zyskają także ich dzieci. To także element ewangelizacji, bo szyjąc wspólnie, poznajemy się wzajemnie. Bardzo mnie porusza, że Mongołowie są niesłychanie przyjacielscy. Pomimo, że nie wiedzą, skąd przybywamy, wykazują się dużą chęcią, by nas poznać. Żyjemy tutaj bardzo prosto. Czuję się szczęśliwa i wierzę, iż doświadczenie z tej misji pomoże mi udać się gdziekolwiek zostanę posłana w przyszłości.“