Kraków: nominacja dwóch biskupów pomocniczych

„Tak sobie pomyślałem, że właściwie decyzja z mojej strony dokonała się 41 lat temu, kiedy ówczesny metropolita kard. Karol Wojtyła wręczał mi tak zwaną susceptę, przyjmując mnie do seminarium duchownego w Krakowie. Wtedy napisał: «drogi synu, przyjmuję cię do grona alumnów seminarium duchownego, ufając, że swoim postępowaniem, rzetelnością potwierdzisz ten wybór». Myślę, że to są konsekwencje tej decyzji sprzed ponad 40 lat – powiedział Radiu Watykańskiemu bp Ślusarczyk. – Był też czas służby wojskowej, przez dwa lata, podczas której trzeba było jakby na nowo przemyśleć tę decyzję, czy potrafimy podążać tą drogą, na którą nas Jezus posyła, ale zawsze towarzyszyło mi to głębokie przekonanie, że wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. No a teraz poprzez tę tajemnicę Bożego miłosierdzia to przesłanie „Jezu, ufam Tobie” towarzyszy mi każdego dnia. Dlatego tylko z tym przesłaniem i z tą ufnością można podjąć tak wielkie zadanie, które nas po ludzku przerasta, ale do którego ciągle musimy dorastać. Dlatego też bardzo pokornie proszę o modlitwę, abym w tej nowej rzeczywistości, w tej nowej posłudze mógł podołać tym zadaniom, które Kościół składa w nasze dłonie, na nasze barki.“

„Nie ma wątpliwości, że to jest jeden z najpiękniejszych, najpiękniejszy dzień w moim życiu. Jestem wdzięczny Ojcu Świętemu Franciszkowi, Kościołowi, ale przede wszystkim Panu Bogu za to, że wybrał właśnie mnie w tych trudnych czasach, kiedy Kościół często stawiany jest pod ścianą – powiedział Radiu Watykańskiemu bp Mastalski. – Takie wyróżnienie to przede wszystkim wielka odpowiedzialność. Podejmuję ją w pokorze, ale też w wielkim zaufaniu Panu Bogu. Mam nadzieję, że moja posługa dla Kościoła krakowskiego, polskiego, będzie posługą na miarę dzisiejszych czasów. Na pewno towarzyszy mi oprócz radości lęk przed tym, co mnie czeka, ale ufność w Panu jest duża. Zresztą będę chciał, aby w moim zawołaniu biskupim słowo nadzieja się znalazło. A wszystkich, którzy mnie słuchają, proszę o modlitwę, bo modlitwa drugiego człowieka, a szczególnie w intencji biskupa jest niezwykłym, pięknym darem. I o to pokornie proszę.“