Papież przyjął uwolnionego z niewoli misjonarza

„Przez wiele długich dni niewoli łzy były moim chlebem i moją modlitwą. Kiedy nie wiedziałem już co powiedzieć, to właśnie moimi łzami zwracałem się do Pana. Wspominałem też wtedy słowa, które przeczytałem w jakiejś opowieści rabinistycznej. Zapewniały one, że Bóg zliczył wszystkie łzy kobiece. Prosiłem Go, aby policzył również moje łzy. Ofiarowałem mu moje łzy w modlitwie, aby nawodnił te zeschłą ziemię naszej misji, a także zeschła ziemię tych serc, które sieją nienawiść, wojnę i przemoc. Na pustyni człowiek odkrywa, co jest tak naprawdę istotne w naszym życiu. Istotna jest woda do picia i pożywienie, choćby było takie samo każdego dnia: cebula, soczewica i sardynki. Człowiek widzi, że to nie wykwintne potrawy są dla nas najważniejsze. Podobnie też jest w życiu. Liczy się to, co jest naprawdę istotne: szalom, przebaczenie, braterstwo. Dlatego jako misjonarz jeszcze bardziej czuję się przynaglany, by być świadkiem pokoju, braterstwa i przebaczenia, teraz i zawsze.“