Rzym: pogrzeb Davida Sassolego

„Jednoczymy się z Alessandrą, która z Davidem szła przez życie ramię w ramię już od czasów szkolnych. Jednoczymy się z jego dziećmi Lidą i Guliem, braćmi i siostrami, a także wieloma innymi, którzy uważali go za jednego z nas. Niemal instynktownie, z powodu jego postawy, w której nie było arogancji, wyniosłości, z powodu jego empatii. Był jak kolega z klasy. (…) Muszę przyznać, że, kiedy widzę, jak wiele miłości okazano w tych dniach Davidowi i jego rodzinie, lepiej rozumiem, że radość pochodzi z tego, co daje się innymi. Bo radość rodzi się z bycia, a nie z posiadania. Z bycia dla innych, a nie z szukania własnych korzyści. Myślę, że David pozostawił nam wszystkim w sercu swój uśmiech, który jest pierwszym sposobem na przyjęcie drugiego, nie usiłując mu się przypodobać, ale ot tak, po prostu. Był niemal nieśmiały. Ktoś powiedział, że nigdy nie widział, aby ktoś się na niego gniewał. (…) Dziękujemy Panu za Davida, który zachował pogodę ducha również w cierpieniu, w chorobie, którą przyjął z godnością, nie obciążając ją innych, a kiedy gasło jego życie, zachęcał wszystkich, by patrzyli daleko przed siebie. Żył siłą swych ideałów i miłości, którą mu okazano. Niech Jezus przyjmie Cię w swym wielkim miłosierdziu. Dobrej drogi! Odpoczywaj w pokoju! A twój uśmiech niech nam zawsze przypomina, że mamy szukać szczęścia i budować nadzieję, wszyscy będąc braćmi. Fratelli tutti. Amen.“