Misjonarka z Winnicy: ludzie muszą widzieć życie, nie tylko śmierć

„Trwająca od pół roku wojna jest całkowicie inna. Do takiej wojny nie byliśmy gotowi. Nikt nie był przygotowany do tego, że będą bombardowane wszystkie miasta Ukrainy, że będą ginąć cywile i nigdy nie będzie wiadom, kiedy jakaś rakieta może przylecieć i uderzyć – mówi misjonarka. - Do takiej wojny, żadni fachowcy ani wojskowi nie byli psychicznie przygotowani, to był szok.“

„Nie ma już takiego szoku, strachu i trwogi, które nie dawały by nam możliwości działać, żyć. Jest jednak w ludziach trwoga niemal niezauważalna, która nie pozwala im się odprężyć, nie pozwala im poczuć siebie, swoich potrzeb. Nie pozwala zauważyć nic dobrego. Nie daje odpocząć. Uniemożliwia to, by pozwolić sobie na życie. Dlatego dużo ludzi włączyło się w wolontariat. Nawet dzieci, one włączają się w zbieranie pieniędzy na wojsko. Śpiewają, malują i sprzedają rysunki, pieką pieczywo. Dużo ludzi przyjęło aktywną postawę, by nie czuć się ofiarami i tę trwogę pokonać. To z jednej strony pomaga, a z drugiej oddziela od samego siebie. Pracując z ludźmi zauważam, że nie pozwalają sobie na odpoczynek, na urlop. Nie pozwalają sobie nawet na to, by świętować urodziny dziecka. Pojawia się w nich poczucie winy: jak mogę się z czegoś cieszyć, jeśli tyle ludzi cierpi, nie mają swojego mieszkania i tracą swoich bliskich? Nie mam prawa się radować. Nie pozwalając sobie na normalne życie, jeśli mają taką możliwość, więc zaczynają wpatrywać się w śmierć. A kiedy wpatrują się w śmierć, napełniają się śmiercią. Im bardziej wpatruję się w to co niszczy, tym bardziej jestem zrujnowana wewnątrz. [Chodzi o to], by z jednej strony znowu poczuć i zrozumieć, jak mogę zatroszczyć się o siebie, co mogę zrobić dla siebie, by mieć siłę jak najdłużej wytrwać w sytuacji wojny. By mieć siłę służyć innym. W pierwszej kolejności muszę pomóc sobie. Gdy np. jest dekompresja w samolocie, najpierw muszę samemu nałożyć maskę, dopiero potem mogę pomóc innym. Nad tym pracujemy najwięcej, by nauczyć ludzi troszczyć się o siebie, swoje potrzeby i by widzieć życie.“

„Nam, ludziom wierzącym, jest o wiele łatwiej. Musimy sobie zwracać uwagę, że mamy „odtrutkę” i możemy wpatrywać się w Jezusa Eucharystycznego i słuchać Jego Słowa i napełniać się życiem. To bardzo mocno działa, doświadczam tego codziennie. Gdy cały dzień słucham cierpienia ludzi, ich historii, tego co przeżywają, to czasem kończąc pracę czuję się nijaka, bez życia. Gdy jednak staję przed Jezusem Eucharystycznym, odzyskuję siły. To dla mnie formuła na to, jak żyć podczas wojny: wpatrywać się w Życie. To jedyny sposób, by znaleźć siłę na wytrwanie tutaj. Życie jest. Istnieje dobro i piękno. Gdy to zauważamy, napełniamy się siłą, by dalej żyć i nie czuć się ofiarą. Nie jesteśmy pewni kolejnej godziny. Od momentu syreny alarmowej mamy 15 minut, potem może przylecieć rakieta, która nie wiadomo, gdzie przyleci, ciągle musimy być gotowi na śmierć. Mając tego świadomość, dużo zależy od tego na co patrzymy.“