Być jak Ciro Immobile: czy Włosi pójdą w ślady swego napastnika?

„Żadna rodzina nie jest od początku wielodzietna, ale nią się staje. Oczywiście, rodzinom wierzącym przychodzi to łatwiej, bo mają oparcie w sakramencie, a swą nadzieję pokładają w Bogu. Rodzi się pierwsze dziecko, drugie. I wiesz już, że to nieprosta sprawa, ale dajesz sobie radę i widzisz, że samo potomstwo jest wielką rekompensatą. Dlatego pojawienie się kolejnych dzieci stanowi prawdziwą radość. Wiesz z czego rezygnujesz, co mógłbyś mieć, gdybyś był sam, ale to wszystko zostaje ci wynagrodzone, kiedy zasiadasz z rodziną przy wielkim stole, kiedy dzieci rosną, pojawiają się ich przyjaciele, narzeczeni, wnuki. To doświadczenie wielkiego stołu daje radość, która nie ma sobie równych. Dziś tyle się mówi o zrównoważonym życiu i rozwoju. U nas to coś normalnego. Nic nie jest tak zrównoważone i ekologiczne, jak wielkie rodziny. To, co wymyśla dziś Greta Thunberg, od zawsze praktykowano w naszych rodzinach. A przede wszystkim duże rodziny stanowią szkołę życia. Dzieci nabywają wrażliwości społecznej od najmłodszych lat. Ciekawie potwierdza to sytuacja, kiedy w szkole ktoś ma z czymś problemy: wówczas nauczyciele najchętniej proszą o pomoc innego ucznia z dużej rodziny, bo wiedzą, że jest przyzwyczajony do dzielenia się z innymi i wzajemnej pomocy. Warto się nad tym zastanowić.“