Syria rok po trzęsieniu ziemi: nie tracić nadziei, choć brakuje perspektyw

„Codziennie widzę budynki, które zostały częściowo zniszczone, gdzie panuje całkowity brak bezpieczeństwa, a jednak jeśli jedno z pięter nie zostało całkowicie zniszczone, często jest zamieszkane. Zasadniczo nikt nie powinien tam przebywać. Ale są ludzie, którzy z powodu ubóstwa, czy faktu, że był to ich stary dom, decydują się tam mieszkać. (…) Najgorszy jest jednak w tym wszystkim strach. Są ludzie, którzy przez jakiś czas spali w ubraniach, bo bali się, że trzęsienie ziemi się powtórzy. Są dzieci, które do tej pory mają ogromne trudności z oddzieleniem się od rodziców, zarówno w nocy, jak i w ciągu dnia. I jest to ogromna praca, którą musimy wykonać: musimy odbudować domy z kamienia, ale trzeba też ludziom przywrócić poczucie bezpieczeństwa. I nie możemy zapominać, że ta trauma ma również swoje źródło w uprzednim doświadczeniu wojny, ze wszystkimi jej konsekwencjami.“

„Przede wszystkim musimy wierzyć, że nadzieja jest możliwa. Pomimo braku perspektyw, musimy wierzyć, każdy z osobna i jako wspólnota kościelna, że nadzieja jest możliwa i że Pan nas nie opuści. W oparciu o tę nadzieję musimy wychodzić naprzeciw innym, służyć im w miarę możliwości i udzielać im pomocy, której potrzebują, zawsze w miarę możliwości. Nasza wiara pomaga nam iść naprzód. Pan obiecał, że nie zapomni o nas nawet w czasie burzy. Wydaje się, że Pan śpi, ale w rzeczywistości jest z nami, aby ukoić nasze serca i uspokoić nasze umysły. Na tym właśnie się opieramy, aby nadal siać nadzieję w konkrecie życia: z koszami żywności, ze wsparciem psychologicznym, z edukacją, z rozwojem osoby ludzkiej, z pomocą w znalezieniu mieszkania. Aby nadal mówić ludziom, że Pan Bóg jest z nami, a nasza nadzieja nie zawiedzie nas.“