Alda Merini: po të lë me Gjonin, Mari!

R.SH. / Vatikan

Alda Merini: Poema e Kryqit!

Po të lë me Gjonin Mari,

do të jetë yt bir i dashur:

me të do të rijetosh

fjalët edhe fëmijërinë,

lojërat e mia, e pafajësinë.

Gjoni i ndigjoi

rrahjet e zemrën sime,

e së bashku thyem bukën.

Tani pranë tij

do të copëtohem në një mijë pjesë

 për t’i ushqyer të gjithë!

Korpi im do të bëhet kafshatë

e të uriturve dhe të eturve për drejtësi.

Unë, krenaria e krishterimit,

pranova të kryqëzohem para syve të tu!

Nuk me ke humbur,

as do t’më humbësh, Nënë!

Unë i jetoj në ty

çastet më të mira të fëmijërisë.

Se u rinova në krahët e tu,

e ti, në të mijtë.

Ti nuk do të thinjesh kurrë

do të jesh gjithnjë e re!

Po ta lë Gjonin pranë

si gjethe palme e shpresë

siç isha unë për ty!

Do të të jap puthjen nxehtë

të birit tënd

e lidhjen e pakëputshme të dashurisë

që nuk do të zgjidhet kurrë.

Mua, njeri i prekur nga dhembjet,

do të më duhet  të ndeshem me djallin:

të përballoj epshin

dhe krenarinë e atij

që t’më poshtërojë dëshiron

deri në palcë.

Ky është kryqi, Mari,

flamuri i paqes së madhe,

që do të valvitet mbi botë!

Unë po të lë Gjonin,

që preku korpin tim,

dhe në Darkën e Fundit

e pa persekutorin!

Po e fali Judën,

ashtu si po të fal ty

që ende pa vdekur më qan!

I fal dhe ata, që më deshën

e të lë gjithçka, që s’e kisha,

por duke parë sytë e tu, Mari,

që janë plot lot

dhe flasin, pa u dëgjuar,

rininë time ndër to sot e shikoj!

Do të më shohësh rishtas, Mari,

Nuk do të të lë vetëm!

do te kthehem,

do te vij të të marr,

si të gjithë bijtë

që një nënë të re

e lanë të vejë!

Alda Merini  “Poema e Kryqit”