Festa e Lajmërimit të Zotit, mister i mrekullueshëm feje

R.SH. - Vatikan

Kisha katolike romake sivjet kremton sot, më 8 prill, e jo më 25 mars, Solemnitetin e Lajmërimit të Zotit përmes Engjëllit Tënzot Virgjërës Mari, një mister i mrekullueshëm feje. Festa e Lajmërimit të Zotit është dita kur Kisha kujton lajmërimin dhe pranimin e planit të Zotit nga Virgjëra Mari. Në shtëpinë e vogël të Nazaretit, nën strehën e Marisë, në çastin kur Ajo iu përgjigj "po" engjëllit të Zotit, filloi ngjarja më e madhe që ka njohur ndonjëherë njerëzimi. Në jetën njerëzore nisi të banojë vetë Zoti. Zoti u bë njeri në kraharorin e Virgjërës Mari.

Ky solemnitet, pra, është një ngjarje feje e përvuajtur dhe e fshehtë, por njëkohësisht vendimtare për historinë e njerëzimit. Me përgjigjen pozitive të Virgjërës Mari pas lajmërimit të Engjëllit të Zotit, fillon epoka e re e historisë, që me Pashkët sanksionohet si “Besëlidhja e re dhe e amshuar”.

Gëzimi i Lajmërimit të Zotit, e ndryshoi historinë e njerëzimit përgjithmonë, për këtë arsye Kisha ndalet me besimtarët në meditim të Misterit të Lajmërimit dhe shpjegon kuptimin e vërtetë të përshëndetjes, që Engjëlli i Zotit i drejton Shën Marisë Virgjër, “Kaire Maria”- Do të thotë “Gëzohu Mari”. Vetëm me këtë dialog të Engjëllit me Marinë fillon me të vërtetë Besëlidhja e Re. Prandaj mund të themi se fjala e parë e Besëlidhjes së Re është “gëzohu”, “gëzim.

Engjëlli i Zotit, e fton shën Marinë të mos ketë frikë e t’ia besojë krejtësisht veten Zotit. Maria i thotë “po” vullnetit të madh, në dukje tepër të madh, për një njeri. Atë “po”, që nganjëherë duket kaq e vështirë. Pasi duam të parapëlqejmë veç vullnetin tonë. Zoja bëhet kështu një shembull për të gjithë ne. Na tregon gëzimin, që rrjedh nga plotësimi i vullnetit të Atit të Gjithëpushtetshëm.

Fillimisht, duket si një peshë e padurueshme, një zgjedhë që s’mbahet, por në të vërtetë, vullneti i Zotit nuk është i rëndë. Vullneti i Zotit na jep forcë për ecur përpara dhe krahë për të fluturuar lart. Gjatë vitit liturgjik, e në mënyrë të veçantë gjatë muajit maj e tetor, kushtuar Zojës së Bekuar, Kisha i kthehet shpesh herë Misterit të ngjarjes që ndodhi në shtëpinë e përvuajtur të Nazaretit. Të imagjinojmë gjendjen shpirtërore të Virgjërës pas Lajmërimit të Zotit, kur Engjëlli u largua prej Saj. Maria kishte një mister të madh në kraharor; e dinte se i kishte ndodhur diçka e jashtëzakonshme, unike; e kuptonte se kishte filluar kapitulli i fundit i historisë së shpëtimit të botës.

Përgjigjja pozitive e Marisë, është pasqyrimi i përsosur i përgjigjes së vetë Krishtit, kur hyri në botë. Bindja e Birit pasqyrohet në bindjen e Nënës e kështu, për hir të takimit të këtyre dy “po”-ve, Zoti mundi të marrë fytyrën e njeriut. Ja përse Lajmërimi i Zotit është edhe një festë kristologjike, pasi kremton misterin qendror të Krishtit: Mishërimin e Tij.

“Ja ku jam, jam shërbëtorja e Zotit, të bëhet në mua si thotë Fjala jote”, i përgjigjet shën Maria Engjëllit të Zotit. Fryti i kësaj përgjigjeje, është i pranishëm në jetën e Kishës.
Përgjigjja e Shën Marisë drejtuar Engjëllit të Hyjit vazhdon në Kishë, e cila është e thirrur ta bëjë të pranishëm Krishtin në histori, duke ofruar gatishmërinë e vet që Zoti të vazhdojë ta vizitojë njerëzimin me mëshirën e Tij.

Poeti ynë kombëtar, Atë Gjergj Fishta, i këndon kështu, në poezinë "Nuncjata", ndikimit që pati kjo ngjarje e madhe mbi gjithë njerëzimin:
T’falna, Mrí ! edhe na po t’ thona,
O Zojë Virgjin hire-plote!
E nder gzime e kobe t’ona,
Qi na i sjellin t’egrat mote,
E kur n’nadje t’zbardhe drita,
E kur n’mbrame t’erret dita:
T’falna, Mri, na t’ thom’ me gzim!