Me 31 korrik kalendari kujton Shën Injacin e Lojolës

R.SH. - Vatikan

Me 31 korrik kalendari kishtar përkujton një nga shenjtorët më të mëdhenj të saj, Shën Injacin nga Lojola, themeluesin e Urdhrit të Jezuitëve, mësues i dëgjimit rigoroz të imagjinatës së Shpirtit Shenjt Zot.

Në botë në shërbim të Kishës me "armët" e ungjillit dhe të lutjes: kjo ishte ëndrra e Shën Injacit të Lojolës, i cili si kalorës u zhvesh nga gjithçka për të mbrojtur të vetmen mbretëri të vërtetë, atë të Zotit. Për të krishterët, çdo veprim në botë duhet të jetë gjithmonë fryt i një udhëtimi, i një itinerari të shpirtit, i cili kalon përmes një udhëtimi të mirëmenduar, dallues. Vetëm kështu gjërat mund të ndryshojnë dhe t'i japin përmbajtje një reforme të vërtetë. E rdhe në Kishë. Ky është mesazhi i fuqishëm që na beson Shën Injaci i Lojolës, themeluesi i jezuitëve.

Të ushtrojmë shpirtin për të qenë në gjendje të kapim praninë e Zotit dhe kështu t'i tregojmë botës frytet e kërkimit tonë të pandërprerë, kjo ftesa që na ka lënë Shën Injaci i Lojolës, themeluesi i jezuitëve. E akoma, të mëojmë të dëgjojmë jetën e Shpirtit për të shprehur të gjithë fantazinë në botë përmes disiplinës rigoroze shpirtërore: ky është mesazhi profetik që Shën Injaci i Lojolës, themeluesi i Shoqërisë së Jezusit (Jezuitëve), vendosi në zemër të familjes së tij rregulltare. La pas një trashëgimi shpirtërore që ende sot i flet botës.

Injaci lindi në Vendet Baske e pikërisht në Azpeitia në vitin 1491. Në moshën 14 vjeçare zgjodhi karrierën ushtarake. Pas një lufte të rreptë shpirtërore, natën ndërmjet 24 e 25 marsit 1522, vendosi t’i kushtohej plotësisht Zotit, duke braktisur të gjitha rrugët tjera që kishte provuar në moshën e ëndrrave.

Kështu 33 vjeçar kthehet në bankat e shkollës në Barcelonë dhe nis të studionte si të ishte fëmijë, derisa fitoi doktoratën në arte, në Paris, ku u njoh edhe me shokët e parë. Më 15 gusht 1534 lindi Shoqëria e Jezusit, e miratuar vetëm pas gjashtë vjetësh nga Kisha. Është e Shën Injacit ideja për ndërtimin e kolegjeve, nga të cilat nisën jetën një numër i madh universitetesh të mirënjohura në Evropë e në Botë. Vdiq në Romë më 31 korrik 1556.

Për Shën Injacin çdo fjalë e Ungjillit ishte si profeci për t'u përmbushur në çdo kohë. Kështu Injaci i drejton kohës së tij pyetjen e Krishtit: "E ju, kush thoni se jam unë?” - duke e ditur se kjo pyetje bëhet përherë në mënyrë të posaçme, për çdo shekull e për çdo person. Çdo njeri, në çdo kohë, në një mënyrë më pak a më shumë të qartë, gjendet përballë kësaj pyetjeje themelore.

Nuk mjafton të përsëritësh përgjigjet e përpunuara nga teologët ose nga autorët e mëdhenj të përshpirtërisë, ndonëse janë këto që na i mëson katekizmi. Shumë nga bashkëkohësit tonë nuk preken më nga pyetja e Jezusit, sikur kjo pyetje të ishte një - ndërmjet shumë të tjerave, që janë bërë nga shenjtërit dhe të urtët e feve të tjera. Injaci nuk don tjetër, veçse t'i ndihmojë njerëzit - siç shprehet ai vetë, - për t'i dhënë një përgjigje të veçantë pyetjes së Jezusit: "E ti, ç'thua për mua?".

Një përgjigje të re e personale, në cilën çdo njeri vë në lojë jetën e vet. S'ka pikë rëndësie në se ky njeri gjen fjalë të reja për ta shprehur besimin e tij në Jezusin, apo përsërit fjalët e traditës, për t'i bërë vërtetë të vetat: fjala është për një përgjigje të dhënë me gjithë zemër, duke qenë i gatshëm të vesh në shërbim të saj gjithë jetën.  Injaci është i bindur se duke iu përgjigjur kështu pyetjes së Jezusit, njeriu fiton një zemër të madhe, sepse Zoti, gjithnjë më i madh, e ndihmon edhe njeriun të bëhet i madh.

Atë Dedë Pazi, Misionar, të Lumtë Atë Gjon Fausti e Atë Daniel Dajani, Atë Pjetër Meshkalla, atë Jak Gardini, Atë Anton Luli, Atë Gjergj Vata.... sa e sa të tjerë, emrat e të cilëve u skalitën në mënyrë të pashlyeshme në kujtesën e popullit shqiptar, janë disa nga anëtarët shqiptarë e misionarë të asaj Shoqërie, që pati si kryetar të parë Shën Injacin.

E ishin pikërisht këta jezuitë e sivëllezërit e tyre, emrat e të cilëve do të formonin një listë tepër të gjatë, po t’i kujtonim, ata që i dhanë popullit shqiptar Misionin Shëtitës, i cili pajtoi aq shumë gjaqe shkrepave e rrugëve të qyteteve; Kolegjin e famshëm Saverian, që përgatiti nxënës për të gjitha shkollat e botës; revistën e parë në gjuhën shqipe “Elçinë e Zemrës së Krishtit”; teatrin e parë, muzeun e parë; revistën ‘LEKA’; një ndër bandat e para muzikore e shumë e shumë pasuri të tjera, të rrafshuara nga komunizmi, që po rindërtohen me mund e me djersë nga jezuitë të rinj, misionarë e shqiptarë, ndër të cilët jezuiti më i ri, i pari pas diktaturës, Atë Zef Bisha, përmbi gërmadhat e vjetra, që rrezatojnë lavdinë e martirizimit.