Me 24 gusht kalendari kujton shën Bartolomeun Apostull

R.SH. - Vatikan

Me 24 gusht kalendari kishtar përkujton Shën Bartolomeun Apostull, njëri nga të Dymbëdhjetë Apostujt, që e ndoqën Jezusin.

Takimi me Zotin është një dhuratë dhe një zgjedhje, një vendosje: rastësisht takojmë dikë që na tregon rrugën, por neve na takon ta ndjekim atë. Kështu ndodhi me Shën Bartolomeun, apostullin, i cili sipas Ungjillit të Gjonit - në të cilin shfaqet me emrin Natanael - shoqërohej nga miku i tij Filipi në Jordan. Kishte shumë dyshime: çfarë mund t'i ofronte ai predikues nga Nazareti në lumin Jordan? “Eja dhe shiko” ishte përgjigja e Filipit dhe këto fjalë sot tingëllojnë si një ftesë universale për të besuar në Zotin, për të shkuar drejt tij. Në fakt, i gjithë mosbesimi i Bartolomeut u zhduk kur ai u gjend përballë Jezusit dhe e dëgjoi atë ta përkufizonte vetë Bartolomeun si një "një izraelitas i vërtetë, në të cilin nuk ka dredhi". Sipas traditës, më vonë, ky apostull ishte përgjegjës për punën e ungjillëzimit në Lindje dhe thuhet se qe martirizuar në Siri.

Apostulli martir lindi në shekullin e I në Kanë të Galilesë, ndërsa vdiq nga gjysma e shekullit I, në Siri. Shën Bartolomeu qëndron para nesh për të na thënë se pranimi e ndjekja e Jezu Krishtit mund të jetohet e të dëshmohet pa pasur nevojë të bëhen vepra sensacionale. Natanieli ia beson jetën e vet Jezu Krishtit, duke i thënë: “Rabi, ti je Biri i Zotit, ti je mbreti i Izraelit”. Këtu shihen qartë dy natyrat e Jezusit, të cilat nuk duhet t’i harrojmë kurrë.

Emri i vërtetë i apostullit është Natanael, që do të thotë “Zoti ka dhënë”. Emri Bartolome vjen nga aramaishtja “bar”, që do të thotë ‘bir’ e “talmai”, që do të thotë ‘bujk’. Bartolomeu mbërriti tek Krishti përmes Filipit apostull, i cili e njofton se kishin gjetur Jezusin, të birin e Jozefit nga Nazareti. Natanaeli (Bartolomeu) i përgjigjet me një paragjykim: “A mund të dalë gjë e mirë nga Nazareti?”. E Filipi ia kthen: “Eja e shih”.

Prej këndej kuptojmë se në lidhjen tonë me Jezusin nuk duhet të përqendrohemi vetëm tek fjalët; që ta njohim mirë, kemi nevojë për një përvojë të gjallë. Zoti na befason, duke na bërë ta gjejmë atë që kërkonim, pikërisht atje ku nuk e prisnim. Dëshmia e të tjerëve është sigurisht e rëndësishme, sepse si rregull, e gjithë jeta jonë e krishterë fillon me kumtimin që vjen deri tek ne përmes veprës së një ose disa dëshmitarëve. Por më pas duhet të jemi ne vetë që hyjmë personalisht në lidhje të ngushtë e të thellë me Jezusin Zot e Shpëtimtar.

Është shën Gjoni ungjilltar ai që na tregon takimin mes Natanaelit e Jezusit i cili e apostrofoj “Ja një izraelitas i vërtetë, në të cilin nuk ka dredhi”. E Natanaeli i befasuar përgjigjet: “Rabbì, ti je Biri i Hyjit! Ti je mbreti i Izraelit!”. Kemi të bëjmë me pohimin e një feje të pastër, që nxjerr në dritë përmasën e dyfishtë të Jezusit, atë njerëzore dhe Hyjnore.

Nuk mund të mos i mbajmë para sysh dy përmasat, sepse po të shpallim vetëm përmasën qiellore të Jezusit, krijohet rreziku ta bëjmë Atë një qenie qiellore dhe të vagëlluar; e në qoftë se, përkundrazi, pranojmë vetëm praninë e tij njerëzore në histori, e errësojmë përmasën hyjnore, që e cilëson Krishtin në kuptimin e mirëfilltë të fjalës.

Pas ngjalljes së Krishtit, Bartolomeu qe predikatar endacak apo shëtitës në Armeni, Indi e Mesopotami. U bë i famshëm për aftësinë e tij të shërimit të të sëmurëve. Bartolomeu qe dënuar me vdekje Persiane: qe rrjepur për së gjalli e pasta qe kryqëzuar prej paganëve. Nuk kemi lajme të tjera për Bartolomeun, i cili na mëson se bashkimi me Jezusin mund të jetohet e të dëshmohet edhe pa kryer vepra të jashtëzakonshme por duke jetuar me fe e dashuri jetën e përditshme.