BOTA

Më 31 gusht kalendari kujton Shën Jozefin e Arimatesë e Nikodemin

Kishës katolike përkujton Shën Jozefin e Arimatesë dhe Shën Nikodemin, që e morën trupin e Jezusit, të sapo zbritur nga Kryqi dhe e mbështollën me çarçafin e vdekjes. Guximi i Jozefit nuk është ai i heronjve në betejë., është forca e fesë, që bëhet mikpritje, dashuri

R.SH. - Vatikan

Më 31 gusht kalendari i Kishës katolike përkujton Shën Jozefin e Arimatesë dhe Shën Nikodemin, që e morën trupin e Jezusit, të sapo zbritur nga Kryqi dhe e mbështollën me çarçafin e vdekjes.

Pranë Kalvarit ishte një varr, që i përkiste Jozefit të Arimatesë. Në këtë varr u vendos trupi i Jezusit pas zbritjes nga kryqi. U vendos me ngut, që gjithçka të mbaronte para kremtimit të Pashkëve, të cilat fillojshin në perëndim të diellit.

Jozefi i Arimatesë e pranon Jezusin para se ta shihte lavdinë e Tij. E pranon kur është i mundur. I refuzuar. Ia kërkon trupin Pilatit për të mos e lënë ta hedhin në varrin e përbashkët. Jozefi vë në rrezik reputacionin e vet e, edhe jetën e vet. Por guximi i Jozefit nuk është ai i heronjve në betejë. Guximi i Jozefit është forca e fesë. Një fe, që bëhet dashuri e krishterë e bamirësi.

Ndërmjet të gjitha varreve, të përhapura ndër kontinentet e Planetit tonë, ky është varri në të cilin Biri i Zotit, njeriu Jezu Krisht, e mundi vdekjen me vdekje! Pema e jetës, nga e cila u dëbua njeriu për shkak të mëkatit, iu dëftua rishtas njerëzve në korpin e Krishtit, që u bë Buka e jetës. Në se ndokush ha nga kjo bukë, do të jetojë në amshim; e buka që jep Krishti është korpi i Tij për jetën e botës.

Pavarësisht nga fakti se në Planetin tonë hapen gjithnjë varre të reja, pavarësisht nga varri, në të cilin njeriu i dalë nga pluhuri, kthehet në pluhur, të gjithë njerëzit që shikojnë varrin e Jezusit, jetojnë me shpresën e Ringjalljes! E ky varr nuk mund të mos u kujtojë edhe Shenjtin që kremtoi sot Kisha katolike, Shën Jozefin e Arimatesë.

Varrimi i Jezusit spiar Ungjillit të Gjonit (Gjn 19,38-24)

( Mt,27,57-61; Mk 15,42-47; Lk 23,50-56)

“Pastaj Jozefi prej Arimatesë, i cili ishte nxënës i fshehtë i Jezusit - për shkak të drojës së judenjve - iu lut Pilatit ta lejojë të zbresë prej kryqit trupin e Jezusit. Pila dha leje. Atëherë Jozefi erdhi dhe e mori trupin e Jezusit. Edhi edhe Nikodemi - ai që pat ardhur te Jezusi dikur më parë natën - dhe solli kund njëqind libra mirrë e aloe të përzier. E morën, pra, trupin e Jezusit dhe, sikur është doke të bëhet ndër judenj kur varroset kush, e mbështollën në pëlhurë dhe e përeruan me erëra të mira. Në atë vend ku Jezusi qe kryqëzuar ishte një kopsht e në kopsht ishte një varr i ri, në të cilin ende nuk ishte varrosur kush. Aty, pra, për arsye të Përgatitjes së judenjve, meqenëse varri ishte afër, e shtinë në varr Jezusin”.

Jozefi nga Arimatea dhe Nikodemi. Aderimi në Ungjill lindi te këmbët e Kryqit

Në historinë e Shën Jozefit të Arimatesë dhe Shën Nikodemit, të cilët kujtohen nga ungjijtë dhe tradita popullore për varrosjen e Jezusit, ka një ftesë për të mirëpritur farat e Fjalës së Zotit përtej skemave, përtej mentalitetit të roleve dhe "titujve", të "ne dhe të tjerët".

Aderimi ndaj mesazhit të Jezusit të këtyre dy dëshmitarëve nuk ndodh me një deklaratë të qartë, por nëpërmjet një gjesti të devotshëm. Të dy ishin figura "të shquara", figura të njohuar: Jozefi ishte anëtar i Sinedrit, Nikodemi ishte një nga "kryetarët e Judenjve".

I pari e ndoqi Jezusin por fshehurazi, tjetri shkoi natën te Jezusi për ta dëgjuar, por te këmbët e Kryqit të dy nuk ngurruan të dilnin haptazi, publikisht, duke i dhënë Birit të Zotit, Jezu Krishtit një varrim dinjitoz. Kështu lind feja: përpara një Zoti që ofron veten dhe përjeton vuajtje, mundime, deri me dhurimin e jetës mbi kryq, magjepsja bëhet ngjitje totale dhe dhuratë e vetes.

Ndalesa e 13-të e Udhёs sё Kryqit tё Jezu Krishtit

Jezusin e ulin prej kryqit

Nga Ungjilli sipas Markut (15, 42-43.46a): “Kur u bë natë dhe, pasi ishte përgatitja ‑ d. m. th. nata e së shtunës ‑ erdhi Jozefi prej Arimatesë, këshilltar i shquar e që edhe ai priste Mbretërinë e Hyjit, mori guxim dhe hyri te Pilati e ia lypi trupin e Jezusit. Ky [Jozefi] bleu pëlhurën, e uli nga kryqi Jezusin”.

Jozefi i Arimatesë e pranon Jezusin para se ta shihte lavdinë e Tij. E pranon kur është i mundur. Keqbërës. I refuzuar. Ia kërkon trupin Pilatit për të mos e lënë ta hedhin në varrin e përbashkët. Jozefi vë në rrezik reputacionin e vet e ndoshta, ashtu si Tobia, edhe jetën e vet (shih Tb 1, 15-20). Por guximi i Jozefit nuk është ai i heronjve në betejë. Guximi i Jozefit është forca e fesë. Një fe, që bëhet mikpritje, dashuri, që s’kërkon asgjë në këmbim. Me një fjalë, bëhet dashuri e krishterë e bamirësi.

Heshtja, thjeshtësia dhe vetëpërmbajtja me të cilën Jozefi i afrohet trupit të Jezusit, bie ndesh me salltanetin, banalizimin dhe madhështinë e funeraleve të të pushtetshmëve të kësaj bote. Dëshmia e Jozefit na kujton të gjithë ata të krishterë, që edhe sot, vënë në rrezik jetën për një funeral.

Kush mund ta priste trupin pa jetë të Jezusit, përveç asaj, që ia kishte dhënë jetën? Mund t’i imagjinojmë ndjenjat e Marisë, që e pret ndër krahët e saj, ajo, që besoi në fjalët e Engjëllit e mbajti gjithçka në zemër të vet.

Maria, ndërsa përqafon birin e saj pa jetë, përsërit edhe një herë “fiat” – ashtu qoftë. Është drama dhe prova e fesë. Asnjë krijesë nuk ka vuajtur si Maria, nëna, që na ka rilindur të gjithëve në fe, në këmbët e kryqit.

Përsëriste lutjen e kësaj bote:

“O Atë, Abbà, nëse është e mundur…”.

Vetëm një degë ulliri

lëkundej mbi kryet e tij

nga një puhizë e heshtur…

Por asnjë gjemb ti

nuk ia hoqe nga kurora.

I shporuar edhe mendimi

nuk mund, nuk mundet atje lart

të mos gjakoset mendimi!

E as edhe një dorë

nuk ia lirove nga gozhdat në dru: