Shën Shtjefni dëshmon se Zoti nuk i braktis besimtarët në çaste rreziku

R.SH. / Vatikan

Me shpirtin e mbushur përlotë me mahnitje e Dritë që rrezaton e vjen nga Vendlindja e Jezuit - Shpella e Betlehemit, ku Mari e Jozefi dhe barinjtë e adhuruan Shpëtimtarin tonë, Jezu Krishtin, sot më 26 dhjetor përkujtojmë diakonin Shën Shtjefnin, martirin e parë të krishterë. Shembulli i tij na ndihmon të depërtojmë edhe më shumë e më thellë të misterit të Krishtlindjes e na dëshmon madhështinë e mrekullueshme të lindjes së atij Fëmije në të cilin shfaqet hiri i Zotit, bartës i shpëtimit për njerëzit (krh Tt 2,11).

Ai që qan në grazhd, Jezusi Foshnje, në të vërtet, është Biri i Zotit bërë njeri, i cili na kërkon të dëshmojmë me guxim Ungjillin e tij, siç bëri Shën Shtjefni i cili, plot me Shpirtin Shenjt, nuk hezitoi të jap jetën për dashurinë ndaj Zotërisë së vet. Ai, porsi Mësuesi i tij Jezus, vdes duke falur persekutorët e vet e na bënë të kuptojmë se si hyrja e Birit të Zotit në botë e në histori njerëzore i jep zanafillë një qytetërimi të ri, qytetërimit të dashurisë, që nuk dorëzohet para së keqes e dhunës dhe i rezon të gjitha muret dhe pengesat ndërmjet njerëzve, duke i bërë vëllezër në familjen e madhe të bijve të Zotit.

“Martir i parë”,njeri plot me hir, diakoni Shtjefën punoi, foli e vdiq i frymëzuar nga Shpirti Shenjt Zot, duke e dëshmuar dashurinë e Jezu Krishtit deri në flijimin e jetës. Realizoi, kështu, plotësisht, premtimin e Jezusit, sipas të cilit besimtarët e thirrur për ta dëshmuar në rrethana të vështira e të rrezikshme, nuk do të jenë kurrë të braktisur e as të pambrojtur. Shpirti i Zotit do të flasë me ta.

Shtjefni është edhe diakoni i parë i Kishës, i cili duke u bërë shërbëtor i të varfërve për dashuri të Krishtit, hyn dalëngadalë në përkim të plot me Atë dhe e ndjek deri në dhuratën më të lartë të vetvetes. Dëshmia e Shtjefnit, si ajo e martirëve të krishterë, bashkëkohorëve tanë shpesh të hutuar e të çorientuar, na tregon mbi kënd ta mbështesim shpresën për t’i dhënë kështu kuptim jetës. Martir në të vërtet, është ai që vdes i bindur se është i dashur prej Zotit e për të, asgjë nuk mund ka përparësi para dashurisë së Krishtit, martiri e di se ka zgjedhur pjesën më të mirë të mundshme.

Duke u shëmbëllyer plotësisht në vdekje të Krishtit, Shtjefni është i vetëdijshëm se është farë e frytshme e jetës e se hap shtigje të paqes e të shpresës në botë. Kisha, sot, duke na paraqitur Shën Shtjefnin diakon, po kështu, na tregon në pritjen dhe në dashurinë ndaj të varfërve, njërën ndër udhët më të privilegjuara për të jetuan Ungjillin e për ta dëshmuar para njerëzve në mënyrë të besueshme Mbretërinë e Zotit që vjen. Në martirizim, dhuna mundet nga dashuria, vdekja nga jeta. Kisha shikon në flijimin e martirëve ‘lindjen e tyre për qiell’. Ta kremtojmë, pra, sot ‘lindjen’ e Shën Shtjefnit, që buron nga thellësia e Lindjes së Krishtit. Jezusi e shndërron vdekjen e atyre, që e duan, në agim të jetës së re.

Në martirizimin e Shtjefnit, riduket ballafaqimi ndërmjet së mirës e së keqes, urrejtjes e faljes, butësisë e dhunës, që arriti kulmin e vet në Kryqin e Krishtit. Kujtimi i martirit të parë vjen, kështu, menjëherë, për ta zhdukur figurën e Krishtlindjes: figurën përrallore e të sheqerosur, që në Ungjill nuk ekziston. Liturgjia na çon tek kuptimi i vërtetë i mishërimit, duke e lidhur ngushtë Betlehemin me Kalvarin e duke na kujtuar se shpëtimi hyjnor kërkon luftën kundër mëkatit, kalon përmes portës së ngushtë të Kryqit.

Festa e Shën Shtjefnit na kujton edhe shumë besimtarë tjerë, që në vise të ndryshme të botës, e edhe në ato shqiptare, i janë nënshtruar sprovave e vuajtjeve për shkakun e fesë së tyre. Duke ia besuar këta mbrojtjes së tij qiellore, të angazhohemi edhe ne për t’i qëndruar besnik thirrjes së të krishterë, duke vendosur në qendër të jetës sonë gjithmonë jetën e Jezu Krishtit, që në këto ditë e kundrojmë në thjeshtësinë e përvujtërinë e shpellës së Betlehemit.

Edhe një herë për shumë Mot Krishtlindjen, e këtyre ditëve pranë Shpellës së Betlehemit të vështrojmë, admirojmë Marinë e Jozefin pranë Foshnjës Hyjnore e shembulli i tyre të nxit në të gjitha familjet e Kombet një atmosferë të vërtetë dashurie, mirëkuptimi e bashkimi që i shërben së mirës së përbashkët të të gjithëve.