Motra Luisa Dell'Orto, jetë “e dhuruar” edhe me martirizim
R. SH. - Vatikan
Vdekje e shndërruar "në altoparlant", për t'i treguar mbarë botës tragjedinë e shumë viktimave të pafajshme në një vend, si Haiti i harruar nga të gjithë e peng i dhunës së bandave kriminale, në prag të një katastrofe humanitare. Vendi është veçanërisht pre e rrëmbimeve të rregulltarëve, të cilët janë thuajse në rendin e ditës. Po kujtojmë sot misionaren fidei donum në vendin e Karaibeve, duke përdorur shprehjen "altoparlant ". Është Maddalena Boschetti, mike besnike e motrës Luisa Dell'Orto, udhërrëfyese dhe dritë për të, veçanërisht në fillim të misionit në Haiti. "Altoparlant" i cili bie ndesh me natyrën e saj të butë, me shtatin e hollë, por edhe term tejet i saktë, kur shikon martirizimin e saj, vdekjen e saj! U gjet në rrugë në Port-au-Prince më 25 qershor 2022, kur të shtënat e një arme ia përshkuan trupin tej e ndanë, duke i dhënë fund jetës së saj tokësore. E gjaku i saj, gjak dëshmoreje, vijon të vadisë më shumë të mirën dhe dashurinë që mbolli me këmbëngulje dhe vendosmëri në fëmijët e shpëtuar, në priftërinjtë e ardhshëm, që i mësoi, në bashkëpunëtorët e ngushtë, që sot, në katastrofën e përgjithshme ku ka rënë Haiti, të njëjtën dashuri që morën, ua dhurojnë fëmijëve dhe të rinjve të tjerë, të cilëve dhuna po u mohon të nesërmen.
Dhimbje e përbashkët
Ndërmjet fëmijëve të saj është edhe Falou, që sot mori frenat e “Kay Chal”, shtëpisë së rindërtuar falë fondeve të mbledhura nga Caritas italian me lëmoshët e vitit 2010. Djalë i rezervuar, erdhi në Itali me Maddalenën dhe shoqëruesit e saj dhjetorin e kaluar, takoi Papën dhe solli nga Haiti disa nga objektet e motrës Luisa: - një zile për të thirrur fëmijët e Casa Carlo, Biblën e saj dhe disa shënime - të cilat mund të soditen sot në Romë, në Bazilikën e Shën Bartolomeut all'Isola, Shenjtërore e Dëshmorëve të Rinj të shekujve 20 dhe 21. Ishte ai, që nxitoi në spital sapo mori vesh për vdekjen e Motrës së Vogël të Ungjillit, "pikës së tij të referimit"; ai, që deshi të shprehte dhimbjen e një bashkësie të tërë, që doli në rrugë - pak orë pas vrasjes - për ta kujtuar duke veshur një bluzë me foton e saj dhe duke vendosur një kryq në vendin ku vdiq, buzë një rruge me trafik të dendur.
Kryqi - pohon Papa Françesku - është rruga e të krishterit, rruga e vetëmohimit. Nuk është ndryshim sipërfaqësor, por kthesë e vërtetë; nuk është thjesht durim i mundimeve të përditshme, por bartje “me besim dhe përgjegjësi të pjesës së lodhjes, pjesës së vuajtjes, që shkakton lufta kundër së keqes”.
“E kam për detyrë të dua…”
Vendosmëria e saj është e bukur dhe e fortë. Është prekëse të shohësh farat e martirizimit të motër Luizës tashmë të lulëzuar këtë pranverë. Na kujtojnë se historia duhet të rishkruhet çdo ditë me përkushtim, këmbëngulje dhe dashuri ndaj Zotit dhe të tjerëve. Këtë bëjnë të krishterët, e këtë bëri edhe motra Luisa, martire e ditëve tona. Që na la trashëgim fjalët e fundit, pak para vdekjes: “E kam për detyrë të dua…”.
