Kur lutja ka shijen e familjes
R.SH. / Vatikan
Sot, më shumë se kurrë, kohët e furishme të jetës së përditshme, turnet e vështira të punës, që më shpesh të ndajnë sesa të bashkojnë, kërkojnë aftësi dhe thuajse kokëfortësi në braktisjen e vetvetes në shpirtin e Zotit. Mbasi është e qartë se në shtjellën e kësaj furie, lutja është oksigjen, por që duhet të dish ta ruash. Për më tepër, ka raste në të cilat familja duhet të përballet me tranzicione fiziologjike, që në mënyrë të pashmangshme, riformojnë edhe çastet e lutjes.
Familja është realitet dinamik, kompleks dhe i bukur: gjithçka ndodh në të, ndikohet nga ky dinamizëm. Gjithçka, duke përfshirë përmasën e lutjes. Fillimisht mësojuni të luteni personalisht, më pas në çift, derisa lutja të bëhet familjare. Është mirëbesim ndaj Zotit, që rritet përmes përvojës! E edhe themelore për çimentimin e lidhjeve: burim lidhjeje intime me Atin dhe çast bashkimi me anëtarët e familjes. Lutja si familje është fryt i krijimtarisë absolute si dhe i dëshirës së madhe për Zotin.
Ne duhet të pajtojmë kohët dhe hapësirat personale me stinët absolutisht të ndryshme të jetës. Sot më shumë se kurrë, kohët e furishme të jetës së përditshme, ndërrimet e vështira të punës që shpesh ndajnë, në vend që të bashkojnë, kërkojnë aftësi dhe thuajse kokëfortësi për braktisjen e vetvetes në frymëmarrjen e Zotit. Ndryshe është të lutesh në çift, ndryshe me me fëmijë të vegjël; e edhe më ndryshe, lutja me fëmijët adoleshentë. Pra, si të kemi sukses në këtë rast? Duke rregulluar ritet dhe takimet e përbashkëta, por edhe duke e bërë vetë jetën liturgji të vërtetë familjare. Çdo përvjetor i lidhur me çaste të rëndësishme të dashurisë mund të bëhet lutje dhe meditim për atë që Zoti ka bërë me historinë tonë si bashkëshortë dhe si prindër.
Shën Gjon Pali II në Familiaris Consortio, na kujton: "Zoti, që i thirri bashkëshortët për martesë, vazhdon t'i thërrasë ata edhe në martesë. Në dhe përmes fakteve, problemeve, vështirësive, ngjarjeve të ndihmës së përditshme, Zoti vjen mes tyre, duke zbuluar dhe duke propozuar nevojat konkrete të pjesëmarrjes së tyre në dashurinë e Krishtit për Kishën" (51). Kështu, në çaste të forta, në festime por edhe në zi, gjestet dhe fjalët mund të bëhen hapësirë dhe kujtim i pranisë së Atit në jetë e përtej saj. Më pas bëhet lutja e dorëzimit të gazetës ditore, e cila, jo fort formale dhe e strukturuar, shoqëron tik-takun e orës. Është lutje që thuhet rrugës, në makinë, në pritje të takimit me detyrat e përditshme; por është edhe ajo, që ndahet në vakte dhe në mbrëmje pak a shumë të stuhishme, para se të biesh në gjumë ose kur lodhja tashmë të ka pushtuar. Dhe është bukur të mendosh se Jezusi e mirëpret dhe e ruan edhe atë gjumë që na pushton, ndërkohë që ne ia dorëzojmë gjithçka Atij.
Më pas është lutja e fëmijëve: ajo e të vegjëlve, kokëfortë dhe ëndërrimtare për ëndrrën e Zotit, që shpesh na kujton mësimet themelore të fesë, me thirrjet e tyre të shkurtra, por intensive. Gjithçka me sigurinë se, siç thotë Papa Françesku: “Jeta në çift është pjesëmarrje në veprën e frytshme të Zotit dhe secili është provokim i përhershëm i Shpirtit për tjetrin. Dashuria e Zotit shprehet 'nëpërmjet fjalëve të gjalla dhe konkrete me të cilat burri dhe gruaja shkëmbejnë dashurinë e tyre bashkëshortore'.
Kështu të dyja palët janë pasqyrim i dashurisë hyjnore, që ngushëllon me fjalën, shikimin, ndihmën, përkëdheljen, përqafimin. Prandaj, të duash të formosh familje, është të kesh guximin të jesh pjesë e ëndrrës së Zotit, guximin për të ëndërruar me Të, guximin për të ndërtuar me Të, guximin për ta jetuar këtë histori me Të, për të ndërtuar me Të, një botë ku askush nuk ndihet vetëm”-
(nga SIR, Barbara Baffetti dhe Stefano Rossi)
