KISHA

Çelësi i fjalëve të Kishës: lutja e kujdesit për kohën e çmuar

Filozofi i njohur francez Jean Guitton, protagonist i Koncilit II të Vatikanit dhe mik i madh i Papës shenjt Pali VI, na bën të reflektojmë mbi kohën e mënyrën e përdorimit të saj, duke i kërkuar Zotit urtinë ta duam kohën, me të cilën Ai i Lumi i çon në përfundim e në përsosje të gjitha veprat, që na duken si tonat

R.SH. – Vatikan

Sidomos në Krishtlindje e kuptojmë mjaft mirë: dhurata më e çmuar që kemi e që, pikërisht për këtë arsye, mund ta dhurojmë, është koha. Nuk është rastësi që një nga këshillat më të përhapura, që njerëzit i japin njëri-tjetrit, përmban ftesën për të mos humbur asnjë sekondë. “Koha është flori”, thotë një fjalë e urtë popullore. Në një konceptim më të gjerë, kjo do të thotë që çdo çast i jetës sonë është i çmuar, duhet të përdoret mirë, mundësisht bashkë me të tjerët. Sepse koha, që kalojmë me miqtë, është jashtëzakonisht e çmuar, edhe pa bërë asgjë të veçantë. E kur e duam vërtet një person, pavarësisht nga detyrat e impenjimet, e gjejmë gjithmonë një çast për të.

Në jetën e shpirtit, kjo pasqyrohet në dëshirën për të ndenjur me Zotin, duke u përpjekur të mendojmë si Ai, duke e pranuar vullnetin e Tij, edhe pse mund të jetë larg dëshirave tona. Këtë e nënvizon me thellësi dhe qartësi filozofi i njohur francez Jean Guitton (1901-1999), protagonist i Koncilit II të Vatikanit, ku ka qenë dëgjuesi i parë laik, mik i madh i Papës shenjt Montini, nga afërsia me të cilin lindën dy libra: "Dialog me Palin VI" dhe "Pali VI sekret". Në këtë lutje, Guitton nënvizon rëndësinë e përdorimit të mirë të ditëve të jetës, si edhe i kërkon Zotit urtinë për të mësuar si ta duam kohën.

"O Zoti im,

më mëso ta përdor mirë kohën, që më jep

dhe ta kaloj si duhet, pa e humbur kot.

Më mëso të parashikoj, pa u torturuar për të ardhmen,

më trego si të nxjerr mësim nga gabimet e së kaluarës,

pa i lënë skrupujt të më gozhdojnë.

Më mëso ta imagjinoj të ardhmen

pa u dëshpëruar se mund të mos jetë

ashtu si e mendoj unë.

Më mëso të derdh lot për fajet e mia

pa rënë në ankth.

Më mëso të veproj pa nxitim,