Çelësi i fjalëve të Kishës: shpresa e duresa

R.SH. – Vatikan 

“Shpresa – shkruan Papa Françesku në kreun e tretë të Bulës për shpalljen e Jubileut 2025 - lind nga dashuria dhe themelohet mbi dashurinë, që rrjedh nga Zemra e Jezusit, shporuar në kryq: «Në qoftë se u pajtuam me Hyjin në saje të vdekjes së Birit të tij ‑ kur ende ishim armiqtë e tij, sa me më shumë arsye, njëherë të pajtuar, do të shëlbohemi me anë të jetës së tij!» (Rom 5,10). Jeta e tij shfaqet në jetën tonë të fesë, e cila fillon me Pagëzimin, zhvillohet në bindjen ndaj hirit të Tënzot dhe, për këtë arsye, gjallërohet nga shpresa, që përtërihet gjithmonë e që bëhet e palëkundshme nga veprimi i Shpirtit Shenjt.

Vërtet, Shpirti Shenjt, me praninë e vet të përhershme në udhën e Kishës, rrezaton dritën e shpresës te besimtarët: Ai e mban të ndezur atë si një pishtar, që nuk fiket kurrë, për t’i dhënë mbështetje dhe fuqi jetës sonë”. Duke pasur parasysh Letrën e Shën Palit Apostull drejtuar Romakëve, nga e cila është marrë tema e Jubileut të sivjetëm, Papa Françesku nënvizon se “shpresa e krishterë, në të vërtetë, nuk gënjen e nuk zhgënjen, sepse është e themeluar mbi sigurinë se asgjë dhe askush nuk mund të na ndajë kurrë nga dashuria hyjnore: «Kush do të na ndajë prej dashurisë së Krishtit? – citon Papa shën Palin - Vështirësia? Ngushtica? Salvimi? Uria? Zhveshtësia? Rreziku? Shpata? […] E prapëseprapë, në të gjitha këto, jemi më tepër se ngadhënjyes, në saje të Atij që na ka dashur. Jam plotësisht i bindur se as vdekja, as jeta, as engjëjt, as pushtetet, as e tashmja, as e ardhmja, as fuqitë, as forcat e lartësisë, as ato të humnerës, dhe asnjë krijesë tjetër, nuk do të mund të na ndajë prej dashurisë së Hyjit, që na u dëftua në Jezu Krishtin, Zotin tonë» (Rom 8,35,37-39). Ja përse kjo shpresë nuk humbet përballë vështirësive: ajo themelohet mbi fenë dhe ushqehet nga dashuria, dhe kështu na lejon të ecim përpara në jetë. Shën Augustini, në lidhje me këtë gjë, shkruante: «Në cilëndo jetë nuk mund të jetosh pa këto tri prirje të shpirtit: të besosh, të shpresosh, të duash».

“Shën Pali – vijon komentin Ati i Shenjtë - është shumë realist. Ai e di se jeta përbëhet nga gëzime e pikëllime, se dashuria vihet në sprovë kur vështirësitë shtohen dhe shpresa duket se shembet përballë vuajtjeve. Megjithatë ai shkruan: «Ne mburremi edhe për vuajtjet, sepse e dimë mirë se vuajtja sjell qëndresën, qëndresa na bën besnikë të sprovuar e besnikëria e sprovuar sjell shpresën» (Rom 5,3-4). Për Apostullin, mundimi dhe vuajtja janë kushtet tipike të atyre, që kumtojnë Ungjillin në kontekste keqkuptimi dhe persekutimi (shih 2 Kor 6,3-10). Por në situata të tilla, në mes të errësirës mund të vërejmë një dritë: zbulojmë se ungjillëzimi mbështetet nga forca, që rrjedh nga kryqi dhe ngjallja e Krishtit. Kjo gjë na bën të zhvillojmë një virtyt, që lidhet ngushtë me shpresën: duresa. Tanimë, në një botë ku nxitimi është bërë një gjë e vazhdueshme, jemi mësuar të dëshirojmë gjithçka e menjëherë. Nuk kemi më kohë për t’u takuar dhe shpeshherë bëhet e vështirë të mblidhemi e të bisedojmë pa ngut, edhe në familje. Nxitimi e ka dëbuar duresën, duke u shkaktuar njerëzve dëme të mëdha. Njëmend, jotoleranca, nervozizmi dhe ndonjëherë edhe dhuna e paarsyeshme, zënë vend, duke shkaktuar pakënaqësi dhe mbyllje.

Për më tepër, në epokën e internetit, kur hapësira dhe koha zëvendësohen nga “këtu dhe tani”-ja, duresa nuk është e shtëpisë – denoncon Papa Françesku. - Po të ishim ende në gjendje ta shikonim Krijimin me mahnitje, do ta kuptonim se sa vendimtare është duresa. Të presësh ndërrimin e stinëve me frutat e tyre; të vëzhgosh jetën e kafshëve dhe ciklet e zhvillimit të tyre; të kesh sytë e thjeshtë të shën Françeskut, i cili në Këngën e krijesave, shkruar 800 vjet më parë, e ndiente Krijimin si një familje të madhe dhe e quante diellin “vëlla” dhe hënën “motër”. Rizbulimi i duresës – pohon Ati i Shenjtë - i bën shumë mirë vetes dhe të tjerëve. Shën Pali e përdor shpesh duresën për të nënvizuar rëndësinë, që ka qëndresa dhe besimi në atë që na është premtuar nga Hyji, por para së gjithash dëshmon se Hyji është i durueshëm me ne, Ai është «Hyji që jep qëndresën dhe ngushëllimin» (Rom 15,5). Duresa, edhe ajo fryt i Shpirtit Shenjt, e mban gjallë shpresën dhe e përforcon atë si virtyt dhe stil jete. Prandaj, të mësohemi ta kërkojmë shpesh hirin e duresës, e cila është bija e shpresës, por njëkohësisht, e mbështet atë”.

Me shpresë e duresë, i krishteri vihet për udhë në jetë. Cilat janë karakteristikat e kësaj udhe? Do të vijojmë të flasim për këtë të enjten e ardhshme, gjithnjë në ciklin kushtuar Bulës për shpalljen e Jubileut 2025.