Të kërkojmë falje, edhe për kë nuk mund ta kërkojë!

R.SH. / Vatikan

Feja ka një përmasë personale, por bazohet edhe mbi marrëdhëniet. Prandaj kur dikush bën mirë, e gjithë bashkësia përmirësohet. Përkundrazi, e keqja dënon, njëherësh me ata që e kryejnë, edhe ata që e ndjekin të njëjtin shteg!

Fajet, gabimet e mëkatet kanë gjithmonë ndikim kolektiv, duke e shkatërruar ose të paktën duke e bërë më të brishtë strukturën komunitare dhe marrëdhëniet ndërpersonale. Për fat të mirë, mund të ndryshohet marshi e të ndërrohet drejtimi.

Zoti, na mëson Kisha, i fal gjithnjë ata që i afrohen, kur pendohen dhe janë  gati të kërkojnë seriozisht vullnetin e tij. Gjë e lehtë, do të thotë ndokush. Jo, nuk është aspak. Nëse  ka gjë të ndërlikuar në këtë botë, është të kërkosh falje - e të falësh.

Nuk është rastësi që në këtë lutje, Kardinali Carlo Maria Martini (1927-2012), Kryeipeshkëv i Milanos nga viti 1979 deri në 2002, kërkon falje jo vetëm për veten e tij, por edhe për të gjithë ata që nuk kanë forcën dhe guximin ta kërkojnë:

“Duke adhuruar së bashku kryqin,

shenjën e shëlbimit tonë,

përvujtërisht kërkojmë falje për vetveten,

e për mëkatet me të cilat u njollosëm…

Falje kërkojmë në emër të gjithë atyre,

që nuk janë më mes nesh,

a të atyre që nuk dinë si t'i kërkojnë falje

Zotit për mëkatet e tyre.

E nuk e dinë as me sa gëzim e sa paqe

do të ishin përplot zemrat e tyre

nëse do të mund ta dinin si mund ta bënin këtë!

Kërkojmë falje, në emër të mbarë njerëzimit,

për të keqen e madhe që kreu

njeriu kundër njeriut,

e të keqen edhe më të madhe

që kreu njeriu kundër Birit të Zotit,

kundër shëlbuesit Jezus,

kundër profetit që sillte fjalë dashurie;

E vumë jetën tonë në duart e të kryqëzuarit

që ai, Shëlbuesi i mirë,

 me ngushëllimin e faljes së Tij

botën tonë ta falë

edhe ta bëjë të lirë!