PAPA

Papa: mania e dhuratave zbeh mahnitjen, thjeshtësia sjell gëzimin e vërtetë

Katekizimi i Papës gjatë audiencës së përgjithshme para Krishtlindjes përqendrohet tek qëndrimi vërtet i krishterë që duhet mbajtur përballë skenës së lindjes së Krishtit. Bergoglio na kujton se duhet të ruhemi nga prirja për t’i vënë në plan të parë marrëdhëniet me njerëzit dhe na fton të kundrojmë misterin e Lindjes së Krishtit, duke u pushtuar nga ndjenjat e afërsisë, butësisë, mëshirës përndryshe "feja mbetet në nivelin e informacionit".

R.SH. / Vatikan

Katekizimi i Papës në audiencën e fundit të përgjithshme para Krishtlindjes, mbajtur sot paradite në Vatikan, i kushtohet një reflektimi mbi vlerën e skenës së lindjes së Krishtit. Duke kujtuar zanafillën e skenës së gjallë të lindjes në Greccio, Itali, 800 vjet më parë, Papa na fton të kapim në këtë skenë të Lindjes së Jezusit çastin e favorshëm për të rizbuluar heshtjen dhe lutjen, kujdesin e vërtetë për shpirtin e, mbi të gjitha mahnitjen.

Të mahnitemi, përballë lindjes së Jezusit

Ashtu si biografi i Shën Françeskut të Asizit, Tommaso da Celano, shkroi se në skenën e lindjes së Krishtit të krijuar nga njeriu i varfër është "një Betlehem i ri" ku shkëlqen thjeshtësia ungjillore, kështu edhe të krishterët duhet ta jetojnë stinën e Krishtlindjes përballë pamjes "artistike" të lindjes së Jezusit.

Françesku i Asizit nuk dëshiron të krijojë një vepër të bukur arti, por të zgjojë, nëpërmjet skenës së lindjes së Krishtit, mahnitje për përvujtërinë e skajshme të Zotit, për dhimbjet që pësoi për dashurinë tonë, në shpellën e varfër të Betlehemit – pohon Papa. E pikërisht tek mahnitja ndalet Ati i Shenjtë Bergoglio, duke shtuar jashtë tekstit disa porosi prekëse, që meritojnë të dëgjohen e të vihen në jetë jo vetëm në këto ditë të mëdha, por edhe gjatë gjithë vitit e gjithë jetës:

“Nëse ne, të krishterët, shikojmë Shpellën e Betlehemit si diçka e bukur, si gjë historike e edhe fetare e lutemi para saj, kjo nuk mjafton. Para misterit të mishërimit të Fjalës së Zotit, para lindjes së Krishtit, duhet sjellja fetare e mahnitjes. Nëse unë para mistereve, nuk arrij tek kjo mahnitje, feja ime është krejt e sipërfaqshme: ‘fe informatike’. Mos e harroni kurrë këtë”.

Gëzimi i maturisë

Ndër tundimet më tinëzare - kujtoi Papa - është ai që të shtyn t’i vlerësosh sendet, para njerëzve. Jezusi bëri pikërisht të kundërtën, "njerëzit para sendeve " - përsëriti dy herë Ati i Shenjtë Françesku. "Shpella e Betlehemit - këmbënguli - u krijua për të na rikthyer tek ajo që vlen: tek Zoti që vjen të jetojë mes nesh". Më pas Papa hapi, duke u larguar gjithnjë nga teksti i përgatitur, një analizë të thellë, atë të rëndësisë së gëzimit që lind nga maturia, atij gëzimi që “ndryshe nga argëtimi”, është gëzim i vërtetë, jo i përciptë:

“Të argëtohesh nuk është gjë e keqe nëse e bën në rrugë të mira, apo jo? Nuk është një gjë e keqe, është një gjë njerëzore. Por gëzimi është edhe më i thellë. Më njerëzor. Ndonjëherë ekziston tundimi për t'u argëtuar pa gëzim; duke u argëtuar duke bërë zhurmë, por gëzimi nuk është aty. Është pak si figura e kllounit, që qesh, qesh, të bën të qeshësh, por zemra e tij është e trishtuar. Gëzimi është rrënja e argëtimit të mirë në Krishtlindje”.

Konsumizmi e gërryen kuptimin e Krishtlindjes

Më pas Papa shkoi drejt e në zemër të konsumizmit që, gjatë kohës së Krishtlindjes, “ia gërryen kuptimin”, ndërsa - saktësoi - në vend të tij lindi pikërisht “shkolla e maturisë”. Kjo vlerë e thellë rrezikon të humbasë sot - kujtoi e, duke folur rishtas lirisht, vërejti:

“Konsumizmi i Krishtlindjes. Është e vërtetë që kërkon dhurata, kjo është e mirë, është mënyrë sjelljeje, por mania e të bërit pazar - hajde, hajde, hajde - kjo tërheq vëmendjen gjetiu dhe nuk ka maturinë e Krishtlindjes. Le të shohim skenën e lindjes së Krishtit - do ta shohim, apo jo - atë mahnitje përballë skenës së lindjes së Krishtit. Nuk ka hapësirë shpirtërore për mahnitje, vetëm për të organizuar festën, për të bërë festë. Nuk është punë e keqe, por me çfarë fryme e bëj?”.

Dashuria e Zotit nuk të lë të qetë, por të ngushëllon

Papa Françesku shpjegon se këtu flitet për “gëzimin që del nga zemra kur prek me dorë afërsinë e Jezusit, butësinë e Zotit, i cili nuk na lë të qetë, por na ngushëllon”. Siç bën shpesh, kujton tre qëndrimet e Zotit: afërsinë, butësinë dhe dhembshurinë. E na fton rishtas të shikojmë skenën e lindjes dhe të lutemi përballë saj me këtë stil që “na ndihmon në jetën e përditshme”. Së fundi, Papa kujton një shëmbëllim – atë me Ungjillin:

“Skena e lindjes së Krishtit është si Ungjill i gjallë, Ungjill shtëpiak. Është si pusi në Bibël, vend takimi, ku njeriu mund t'ia hapë zemrën Jezusit, siç bënë barinjtë e Betlehemit dhe njerëzit e Greccio-s, t’i tregojë pritjet dhe shqetësimet e jetës. Sillini, pra shpresat dhe dhe shqetësimet e jetës tek Jezusi”.