Papa - rregulltarëve: mos dëboni, po mirëprisni; vlen bamirësia, jo diplomat
R.SH. - Vatikan
Zemrat në paqe, e në të njëjtën kohë, "të shqeta", sepse një zemër që është "e qetë" mund të jetë e pandjeshme, mund të jetë e amullt për misionin e dëshmimit të dashurisë së Zotit dhe sepse në fund gjithçka përmblidhet në "provimin e mbram”, treguar në Ungjill nga Mateu, provim në të cilin do të peshojë bamirësia e jetuar ndaj atyre që vuajnë, e jo titujt akademikë; dyert e lëna hapur për të gjithë, pa dallim, dhe jo vetëm për ca “të zgjedhur”. Françesku pikturon edhe një herë horizontin e jetës së kushtuar, përpara një grupi të larmishëm rregulltarësh e rregulltaresh, pjesëmarrës në kapitujt e përgjithshëm të instituteve të tyre përkatëse: Motrat Misionare Domenikane të Shën Sistit, të Shoqatës së Zemrës së Krishtit, të Paraqitjes së Zojës në Tempull dhe Etërit Vokacionistë.
Arsye, formim, bamirësi
Reflektimi i Papës sillet rreth tri bazave themelore: arsyes, formimit dhe bamirësisë, si në çastet solemne të zgjedhjeve të mëdha, ashtu edhe “në vendimet e vogla të përditshme”, që të krijojnë mundësinë të ndjekësh thirrjen tënde përmes “një pune të lodhshme, në dëgjim të zërit të Zotit, të vetvetes e edhe të tjerëve”, me meditim e “pritje durimtare” e edhe me “guxim”, natyrisht sipas vullendesës së Zotit, që u flet zemrave, po nuk i detyron. Proces delikat - pohon Françesku - krejtësisht i nevojshëm jo vetëm për njeriun e kushtuar:
“Bota jonë ka nevojë të madhe të rizbulojë shijen dhe bukurinë e vendimit, veçanërisht në lidhje me zgjedhjet përfundimtare, të cilat përcaktojnë pikën e kthesës vendimtare në jetë, siç janë zgjedhjet profesionale. Ndaj ka nevojë për etër dhe nëna, që i ndihmojnë, veçanërisht të rinjtë, të kuptojnë se të jesh i lirë nuk do të thotë të ngulesh përjetësisht në një udhëkryq, të bësh “arratisje” të vogla majtas e djathtas, pa zgjedhur kurrë rrugën e vërtetë”.
Në paqe, por të shqetë
Lidhur me formimin, Papa u përsëriti murgeshave dhe etërve se bëhet fjalë për "rrugën e rritjes në shenjtëri, që e përfshin gjithë jetën", me lutjen personale dhe komunitare, jetën e Sakramenteve, adhurimin të cilin Françesku e thekson edhe një herë me forcë. Për më tepër - vazhdon - "vetëm kush njihet përvujtërisht e vazhdimisht “në formim”, mund të "shpresojë të jetë 'trajner' i mirë për të tjerët". Dhe këtu paralajmërojmë se duhet të jemi "të vëmendshëm ndaj shqetësimeve të zemrës", sepse tjetër gjë është ta kesh zemrën "të qetë", e tjetër të jesh, siç është e drejtë, "në paqe, por i shqetësuar":
“Misioni juaj është, sot, vërtetë profetik, në rrethana shoqërore dhe kulturore të karakterizuara nga qarkullimi marramendës dhe i vazhdueshëm i informacionit, por nga ana tjetër, dramatikisht i varfër në marrëdhëniet njerëzore. Në kohët tona ndjehet nevojë urgjente për edukatorë, që dinë të bëhen me dashuri shok e shoqe udhe për njerëzit, të cilët u besohen”.
Kundërhelmi i kulturës së hedhurinës
Duhet ta keni gjithnjë parasysh fytyrën e të varfërve” – i porositi të pranishmit Françesku - "në kuvendet tuaja të jetë gjithmonë i gjallë dhe pulsues, impulsi i bujarisë dhe i dashurisë së painteresuar, falë të cilave nisi prania juaj në Kishë". Kapitulli 25 i Mateut mbi Gjyqin e mbramë, është ai që çdo i krishterë dhe çdo i kushtuar duhet ta kenë gjithmonë si fill matës:
Zoti nuk do të na pyesë: ‘Çka studiuat? Sa diploma patët?’. Ky është antidoti i aftë për të fituar, në ne dhe rreth nesh, mbi kulturën e hedhurinës: ju lutem, mos i hidhni njerëzit, mos zgjidhni njerëz me kritere të kësaj bote: sa të rëndësishëm janë, sa para kanë... këta kritere të kësaj bote- përjashta! Mos flakni, por merrni, përqafojini të gjithë, e duajini të gjithë".
